Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε, γι’ αλλού…

                                 

In Memoriam. Δεν μπορώ να φανταστώ τον Αντώνη Καλογιάννη κατάκειτο επί χρόνια, όπως γράφει η Τρίτη γραμμή της είδησης του θανάτου του χθες, στην Αθήνα, σε ηλικία 81 ετών. Ούτε κι απόντα από τη ζωή πλέον μπορώ να τον φανταστώ, γιατί ακόμα κι αν πάει καιρός που σταμάτησε τις ζωντανές εμφανίσεις, τα τραγούδια του πάντα γυροφέρνουν τη ζωή μου. Εκείνη η βραχνάδα. Εκείνο το κοφτερό βλέμμα που, μαζί με τη φωνή αποτελούσε μέρος της ερμηνευτικής του μοναδικότητας.

Ασπροντυμένος μια ζωή. Με γένι και «αυστηρό» βλέμμα. Πως στην ευχή καταφέρνετε να ερμηνεύετε μερικά από τα πιο τρυφερά τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ, ακόμα και τα επαναστατικά του Μίκη, τον ρώτησα σε μία από τις συνεντεύξεις που του πήρα στα χρόνια που ως και οι απορίες μας ήταν υπέροχα αθώες; «Υποδύομαι τον ευαίσθητο», ήταν η απάντησή του, που έγινε και τίτλος όταν δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα.

 Θυμάμαι μια άλλη συνέντευξη, από κοινού με τον Μάριο Τόκα αυτή, σε ένα ωραίο εστιατόριο (έκλεισε πια, ούτε που το θυμάμαι), στην οδό Μιχαλακοπούλου. Οι κουβέντες μας, οι κουβέντες τους ειδικότερα, είχαν πάντα έναν αισιόδοξο τόνο. Ξεχώριζαν και συζητούσαν τα ωραία πράγματα. Εκθείαζαν συναδέλφους τους από τον χώρο του τραγουδιού. Περιέγραφαν «νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες». Στέκονταν, ναι, στα τρέχοντα και δύσκολα της εποχής, αλλά τα ποτήρια τους ήταν πάντα μισογεμάτα,  και το «γειά μας» ήταν πράγματι γλυκό κρασί. 

 Θυμάμαι που «δούλευε» τον Μάριο για την Αννούλα του Χιονιά. Και κάθε φορά που συναντιόνταν του έλεγε «θα μου πεις ρε πουλάκι μου ποια ήταν αυτή, να τη γνωρίσω επιτέλους;». «Όχι, γιατί θα μου τη φας, άτιμε!», η στερεότυπη απάντηση του «Κύπριου», όπως τον φώναζε. Με πολύ γέλιο. Σαν παιδιά που κάνουν αταξίες και λένε σαχλά. Εγώ καθόμουν πίσω κι απολάμβανα. Κι όποτε τύχαινε να βρεθούμε σ’ ένα αυτοσχέδιο μικρογλέντι στη Καισαριανή, τη γειτονιά του Αντώνη, ήξερε ποιο τραγούδι του αγαπούσα πολύ και με βασάνιζε κρατώντας το για το τέλος, όταν έξω ξημέρωνε: «Άνοιξε το παράθυρο να δεις, δροσιά να μπει του Μάη. Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε , γι’ αλλού. Κι αλλού η ζωή μας πάει». Η φωνή του, το άπλωνε ως πέρα αυτό το τραγούδι. Πάντα δάκρυζα μ’ αυτό. Και τώρα δεν μπορώ να σταματήσω!

Ο Αντώνης Καλογιάννης έφυγε από τη ζωή τη Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2021, σε ηλικία 81 ετών από ανακοπή καρδιάς. Ήταν κατάκοιτος για αρκετά χρόνια. 

(Δημοσιεύτηκε στη στήλη μου Πρόσωπα & Προσωπεία στον Φιλελεύθερο της Κύπρου)