Κι εμείς, πουλιά που διώξαν μας…(*)

 

Persona Grata, ο Ανδρέας Καζαμίας, εκπαιδευτικός, συντονιστής στην πανεπιστημιακή κλινική της συνεργασίας του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου και του Γερμανικού Ογκολογικού Κέντρου. Στο οποίο, συμπλεύσαμε μαζί από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του, από διαφορετικά πόστα. Ένας άνθρωπος αδέκαστος και δίκαιος. Στην αντικατοχική εκδήλωση για την Αμμόχωστο, απ’ όπου και κατάγεται, επέλεξε να μην πει τα συνηθισμένα, που όλοι μας έχουμε αποστηθίσει σε τέτοιες περιστάσεις, και μίλησε με θυμό, ναι, και από καρδιάς, βεβαίως. Ήταν παρών κι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έχοντας δίπλα του και τον δήμαρχο Αμμοχώστου. Διαβάζω ότι ενοχλήθηκαν. Καλώς! Αλλοίμονο εάν κάθε πολίτης από την Αμμόχωστο δεν θα έλεγε αυτά που είπε ο Ανδρέας. Ως συνήθως, οι ενοχλημένοι προτάσσουν, απαξιωτικά βεβαίως, την ιδεολογική «ταυτότητα» του ομιλητή. Δεν κατάλαβα! Για να αγαπάς, να θυμώνεις, να ελπίζεις για τον τόπο σου που είναι ερημωμένος, πρέπει να έχεις πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων; Ντροπή τους!…

«Και εμείς πουλιά που διώξαν μας, τον Αύγουστο οι εχθροί σου. Να ξέρεις θα γυρίσουμε πιστοί στην άνοιξή σου».

Στην πόλη αυτήν έχω ρίζες και θύμισες. Η μάνα μου, γεννημένη στη Λεμεσό, πήγε σχολείο και μεγάλωσε στην Αμμόχωστο. Ο αδερφός της έπαιζε πορτάρης στην Ανόρθωση. Ο πατέρας μου, σε ένα ταξίδι του από την Αλεξάνδρεια, για να δει τις αδελφές του στο Βαρώσι, με τις οποίες η μάνα ήταν πολύ φίλη, την ερωτεύτηκε αστραπιαία, την παντρεύτηκε και την πήρε μαζί του στην Αφρική, όπου και γεννήθηκε η αφεντιά μου.

Μετά από 12 χρόνια εκεί, επιστρέψαμε στην Ελλάδα. Και το 1973 μας πήρε ο μπαμπάς (γεννημένος στην Αίγυπτο από μικρασιάτη πατέρα) στην Κύπρο να γνωρίσουμε και τους εκεί συγγενείς. Μια μέρα, πήγαμε και στην Αμμόχωστο. Και δεν βγαίναμε από την θάλασσα. Τι νερά, Θεέ μου! Ήταν και δεινός κολυμβητής. Μας πέταγε ψηλά (τον αδελφό μου κι εμένα) και σκάγαμε μες το νερό σαν καρπούζια.

Ήταν, ως τότε, η καλύτερη, αλλά ταυτόχρονα και η χειρότερη μέρα της ζωής μου! Γιατί, όταν γυρίσαμε στη Λευκωσία, στο σπίτι της αδελφής του, να ξαποστάσουμε, ο μπαμπάς «έφυγε»…

Μίσησα την Κύπρο!

Αλλά μετά από έναν χρόνο, επέστρεψα για το ετήσιο μνημόσυνό του. Η μαμά δεν άντεχε. Έφτασα στις 13 Ιουλίου. Η θεία μου, με πήρε για μπάνιο στην Αμμόχωστο, πάλι! Στις 14, ξυπνήσαμε στον Άγιο Ανδρέα, Λευκωσία, με τανκς στον δρόμο. Η μάνα μου, στην Αθήνα, «τρελάθηκε». «Στείλτε μου πίσω το παιδί μου»! Έφυγα 19 Ιουλίου. Την επόμενη μέρα έγινε η εισβολή!

ΥΓ: Επειδή, όπως λέμε, η Κύπρος είναι μικρός τόπος και οι παρεξηγήσεις μεγάλες, όταν λέμε «Δεν Ξεχνάμε», εννοούμε κάθε σπιθαμή του κατεχόμενου νησιού μας. Είναι ευνόητο, όμως, κάθε πρόσφυγας να αναφέρεται κυρίως στο δικό του μέρος. Δεν θα κάνουμε … συμψηφισμούς τώρα, χάριν ολικής αναφοράς. Κάθε σπιθαμή λεηλατημένης γης, έχει την ιστορία της. Και αυτήν, οπωσδήποτε θα την πουν εκείνοι που τη θυμούνται και την έζησαν. Έλεος!

(*) Το κομμάτι αυτό δημοσιεύτηκε στη στηλη μου Πρόσωπα&Προσωπεία στον Φιλελεύθερο, Κύπρου

Αλιεύοντας...

Καλή ψαριά, από τον ιστότοπο της Ναυτεμπορικής Αθηνών. Που μας αποκαλύπτει έναν Κουτσόυμπα που δεν ξέραμε:

 

«Ο ΓΓ του ΚΚΕ το έχει με τις απαγγελίες. Στο βήμα της Βουλής δεν βγαίνει να πει μόνο το αδιατάρακτο ποίημά του, αλλά αφήνει και υφολογικό στίγμα. Πριν από μερικές εβδομάδες,  με αφορμή τις αποκαλύψεις για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ (του Οργανισμού Πληρωμών και Κοινοτικών Ενισχύσεων που εποπτεύεται από τον Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων), και τις παράνομες επιδοτήσεις, επικαλέστηκε τον Αριστοφάνη κι έγινε, όπως λέμε και στο χωριό, viral:

 «Και για να θυμηθούμε τον αρχαίο Αριστοφάνη στους Όρνιθες: “Πας τις λαχών αρχίδιον, είτα βούλεται αρπάσαι τι….».  Δηλαδή στα νεοελληνικά: “Μόλις κάποιος πάρει την παραμικρή εξουσία, αμέσως μετά αυτό που επιδιώκει είναι να αρπάξει, να βουτήξει κάτι…”». Κι εσείς αρπάξατε ήδη πολλά. Χαίρετε».

O στίχος 1111 είναι: «καν λαχόντες αρχίδιον είθ’ αρπάσαι βούλησθέ τι», αλλά δεν αλλάζει ο πόθος για αρπαγή, μόλις μια θεσούλα βρεθεί.

*ἀρχίδιον < υποκοριστικό της λέξης ἀρχή (εξουσία) + κατάληξη υποκοριστικού -ίδιον

Ανάρτηση της Ημέρας, από τον δημοσιογράφο-αρθρογράφο Κώστα Στούπα. «Η Πολωνία – λέει – μέσα σε 30 χρόνια, μετατράπηκε από σοβιετικό προτεκτοράτο σε βιομηχανική μηχανή της Ευρώπης. Αν συνεχίζει έτσι, το 2026 θα ξεπεράσει σε ΑΕΠ  (PPP προσαρμοσμένο στην αγοραστική δύναμη) την Ιαπωνία – τον οικονομικό ογκόλιθο του 20^ου αιώνα. Την ίδια ώρα, στην Ελλάδα επιμένουμε να αντιμετωπίζουμε την αγορά ως “κακό λύκο” και την επιχειρηματικότητα ως έγκλημα. Διατηρούμε στη Βουλή το μεγαλύτερο σταλινικό κόμμα της Ευρώπης (σσ, το ΚΚΕ) και χαϊδεύουμε τα αυτιά ενός ιδεολογικού εσμού με ΣΥΡΙΖΑίους, Βαρουφάκηδες και λοιπές Πλεύσεις, που νομίζουν ότι ζουν σε επανάληψη του ‘73».

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΛΑΓΩΜΕΝΟΥ

Τα Προσώπατα είναι Προσώπατα!*...

Σας παρακαλώ: Μην χρησιμοποιείτε συνεχώς τη φράση «δεν μπορεί να είναι τόσο ηλίθιος ή ηλίθια», που συναντώ διαρκώς στα Social Media. Διότι «μπορεί»! Πώς μου ήρθε αυτό; Έτσι!

Persona Non Grata. Ο Δημήτριος Νατσιός, 60 ετών, εκπαιδευτικός με πτυχίο στην Παιδαγωγική και την Θεολογία, Πρόεδρος του Κόμματος Νικη από το 2019, βουλευτής από το 2023. Στο παρακάτω κείμενο που ανάρτησε στο «Χ», πρώην Twitter, υποβάλει για πολλοστή φορά τα διαπιστευτήριά του στον Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Πούτιν, 73 ετών. Απολαύστε:

«Η κατάσταση στην Ουκρανία, παρά τις προσχηματικές διαπραγματεύσεις, λαμβάνει επικίνδυνη κλιμάκωση. Μετά την ουκρανική προσβολή ρωσικών αεροπορικών βάσεων, διαφαίνεται ότι κάποιοι επιθυμούν την συνέχιση και όχι τον τερματισμό του πολέμου. Απαιτούμε από την κυβέρνηση να διακόψει κάθε στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία και να δώσει εντολή για επιστροφή των ελληνικών αεροσκαφών F-16 που στάλθηκαν στην Ρουμανία. Η εμπλοκή μας στην ρώσο-ουκρανική σύρραξη γίνεται πολύ επικίνδυνη. Ο κύριος Μητσοτάκης ευθύνεται για καταστροφικές για την πατρίδα μας επιλογές.»

> Ούτε η Ζαχάροβα και ο Μεντβιέντεφ, για να μην πω και δικός μας ανταποκριτής στο Κρεμλίνο, δεν θα ήταν τόσο … ακριβείς!

Ανάρτηση της Ημέρας στο “X”, από τον Τζον Σίμπσον, 80 ετών, από τους πιο γνωστούς και καταξιωμένους ανταποκριτές του BBC σε όλο τον κόσμο, και επικεφαλής του Τμήματος Διεθνών Ειδήσεων:

«Αποφάσισα να γίνω δημοσιογράφος στα δεκαπέντε μου όταν διάβασα το ‘1984’ και ένιωσα φρίκη στην ιδέα ότι οι κυβερνήσεις μπορούσαν να ξαναγράψουν την Ιστορία. Ο Όργουελ ήξερε ότι η ΕΣΣΔ το έκανε. Τώρα η Κίνα προσποιείται ότι η σφαγή της Τιενανμέν δεν συνέβη ποτέ. Συνέβη, και παρα-συνέβη. Ήμουν εκεί και το είδα με τα μάτια μου.»

Ο Σίμπσον έχει κάνει ανταποκρίσεις από 120 χώρες, καλύπτοντας σε πολλές από αυτές πολέμους, και έχει κάνει συνεντεύξεις από πολλούς ηγέτες κρατών. Μεταξύ άλλων καλυψε τους πολέμους στον Περσικό Κόλπο, την πτ΄πωση του Τοίχους του Βερολίνου, το τέλος του καθεστώτος των φυλετικών διακρίσεων, άπαρτχαϊντ, στην Νότια Αφρική, την εισβολή της Αμεδρικής στο Αφγανιστάν μετά τους Δίδυμους Πύργους, και άλλα πολλά.

Μια κουβέντα που δεν ξεχάσω ποτέ όταν τον γνώρισα κατ’ ιδίαν στο Λονδίνο, στο BBC, όταν κάλυπτα την επέμβαση του Ανδρέα Παπανδρέου στο Χέρφιλντ, ήταν αυτή: «Όπως οι περισσότεροι άνδρες, είμαι εξαιρετικά καλός στο να συγχωρώ τον εαυτό μου».

Μαρία Καρυστιανού, 52 ετών, παιδίατρος, ακτιβίστρια, πρόεδρος του Συλλόγου Πληγέντων του Δυστυχήματος των Τεμπών, στο οποίο ανάμεσα στους 57 νεκρούς ήταν και η 19χρον’η της κόρη. Έκτοτε, είναι στην «πρώτη γραμμή», μαζί με άλλους πληγέντες και αγανακτισμένους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους. Όχι όλους όμως. Είναι και εκείνοι που είναι θυμωμένοι, ναι. Αλλά επιλέγουν να μην περιφέρουν την οργή και την θλίψη τους. Η κα. Καρυστιανού, σίγουρα θέλει να πολιτευτεί. Το στίγμα της είναι κοντά στα κόμματα που έχουν σαφές λαϊκίστικο πρόσημο, χέρι-χέρι με Βελόπουλο, Κωνσταντοπούλου, και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει. Το νεώτερό της εφεύρημα είναι ότι θα πρέπει, λέει, να διερευνηθεί η κατηγορία της εσχάτης προδοσίας για τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος, Κυριάκο Μητσοτάκη. Την πρόταση της κας. Καρυστιανού στηρίζουν … αυθορμήτως και οι βουλευτές του κόμματος Κασσελάκη.

 Αχόρταγα ρουφάω κάθε αράδα του βιβλίου «Αλλαγές και Ανατροπές – Μια πολιτική ανατομία της κρίσης 2009-2019),του Πάνου Λουκάκου. Συνοδοιπόροι κάποτε στην Ελευθεροτυπία, χαθήκαμε. Όπως χάθηκε και οι ίδια η εφημερίδα. Νοέμβριο του 2014. Έπειτα, σκορπισμένοι όλοι στους πολλούς ανέμους. Πέσαμε, ξανασηκωθήκαμε. Δεν είναι εύκολο όταν έχεις κάνει τα ανοίγματα της ζωής σου, σε ηλικία παραγωγική, εκτοξευμένος στα όνειρα. Και ξαφνικά, εφιάλτης. Μαζί με μας, χρεοκόπησε και η Ελλάδα.

Από απόσταση τώρα, ρουφάω κάθε σελίδα. Υπογραμμίζοντας άπειρες αράδες. Και γράφοντας σχόλια στο περιθώριο.

Είμαι στα μισά.  Στον προθάλαμο του «αναπόφευκτου ερχομού του Τσίπρα και του Καμένου».

Προηγουμένως, ο συγγραφέας ανατέμνει όλo το αντιπολιτευτικό αντιμνημονιακό παρελθόν του του Έλληνα Πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά που τον είχαν πάρει χαμπάρι οι Γερμανοί και δεν τον θεώρησαν ποτέ αξιόπιστο.

Έπειτα, ήρθε ο Τσίπρας, φυσικά, με τον ακροδεξιό εταίρο του παραπόδα. Και με μια χρόνια και εμπεδωμένη αλαζονεία. Που και να ήθελε, δεν μπορούσε να την κρύψει.

Λένε πως τώρα ετοιμάζεται για πανηγυρικό comeback. Σε εύκολα στρωμένο έδαφος. Πλήρης κατεδάφιση των αριστερών υποστατικών. Μπορεί να φανερωθεί και ως Μεσσίας, αφού έκανε λίφτινγκ στην Publicis, και τεστ-ντράιβ σε ένα «δωμάτιο» του Χάρβαρντ – πριν τον πάρει πρέφα ο Τραμπ, και το κλείσει μια ώρα αρχύτερα.

Ως εδώ, και μη παρέκει. Η περιπέτεια συνεχίζεται. Μείνετε συντονισμένοι.

(*) Aπό το «Της Κακομοίρας», που το έλεγε ο μεγαλομπακάλης!

Προς αγιοποίηση ο «αρχιτέκτονας του Θεού»*

 

Ο Πάπας Φραγκίσκος έθεσε την περασμένη Δευτέρα τον σπουδαίο Αντόνι Γκαουντί, (φωτό) τον Καταλανό μοντερνιστή που κάποτε αποκαλούνταν «αρχιτέκτονας του Θεού» για το έργο του στη Σαγράδα Φαμίλια (Sagrada Familia), την παγκοσμίου φήμης βασιλική της Βαρκελώνης, «στην πορεία προς την αγιοποίηση».

Όπως μεταδίδει από την Ρώμη η Ελιζαμπέτα Ποβολέντο της Νιου Γιορκ Τάϊμς, ο Ποντίφηκας αναγνώρισε τις «ηρωικές του αρετές» και ενέκρινε ένα διάταγμα που κατ’ αρχάς τον κηρύσσει «σεβάσμιο», ένα στάδιο δηλαδή πριν ανακηρυχθεί Άγιος. Για να γίνει αυτό όμως, θα πρέπει κατ’ αρχάς να αποδοθεί σε αυτόν ένα θαύμα, το οποίο και να επαληθευτεί. Και εν συνεχεία να επισημανθεί και δεύτερο θαύμα, πάλι στο όνομά του.

Η διαδικασία δεν είναι «άψε-σβήσε», ή όσο απλή φαίνεται εκ πρώτοις. Μπορεί να διαρκέσει χρόνια, ακόμη και αιώνες. Ο προτεινόμενος όμως, παραμένει ως «υπό αγιοκατάταξη».

Ο Αντονί Γκαουντί ι Κορνέτ, φωτό, γεννήθηκε στις 25 Ιουνίου 1852, πιθανότατα στο Ρεούς της Ισπανίας. Μετακόμισε χρόνια αργότερα στη Βαρκελώνη, όπου σπούδασε αρχιτεκτονική, αποκτώντας το πτυχίο του το 1878. Αφού εργάστηκε σε μερικά μικρά έργα, σύμφωνα με την ιστοσελίδα της Βασιλικής της Σεγράδα Φαμίλια, «έγινε σύντομα ένας από τους πιο περιζήτητους αρχιτέκτονες και άρχισε να αναλαμβάνει μεγαλύτερες δουλειές».

(*) Απόσπασμα από τη στήλη μου Πρόσωπα & Προσωπεία στον Φιλελεύθερο, Κύπρου

CHRISTOS’S PLAYLIST (February 2024)

SPANISH CARAVAN – The Doors

SPANISH TRAIN – Chris De Burgh

EUTHANASIA – Nick Cave & the Bad Seeds (Αυτό το τραγούδι το διάλεξε ο Καθηγητής Νομικής Αντώνης Καραμπατζός, που φιλοξένησα στην εκπομπής της Παρασκευής 21/2, στο στούντιο.)

YOU RAISE ME UP – Susan Boyle and Children’s Choir, - Josh Groban Cover.

LENINGRAD – Billy Joel

E PIU TI PENSO – Jonas Kaufmann (From Once Upon A Time In America)

FIGHT SONG - Rachel Platten

THE LAST THING ON MY MIND – Sandy Denny

GOLDEN HEART – Mark Knopfler

THE MAN WHO SOLD THE WORLD – Nirvana (Live On MTV Unplugged 1993 Unedited)

BROKEN BICYCLES/JUNK - Anne Sofie von Otter and Elvis Costello

AMERICA – David Bowie (Simon & Garfunkel cover)

> Επιλογή μερικών τραγουδιών που έπαιξα τον περασμένο μήνα στην εκπομπή μου "Καθρέφτης", στο Πρώτο Πρόγραμμα 10-11πμ

> Ευπρόσδεκτα τα σχόλια σας, για τα τραγούδια και την εκπομπή

Η τομογραφία ενός αχαλίνωτου ηγέτη*

Θέλουμε-δεν-θέλουμε, ο Ντόναλντ Τραμπ, έχει δείξει τις προθέσεις και την ρότα του στην Προεδρία της Αμερικής με το «καλημέρα». Η εικόνα του στο Γραφείο του Λευκού Οίκου, με μία στοίβα από μαύρα, δερμάτινα ντοσιέ, με αποφάσεις και διατάγματα που περιμένουν την υπογραφή του με την τεράστια, σαν μαρκαδόρο Mont Blanc, φέρει την σφραγίδα ενός ανθρώπου που θέλει να κάνει πράγματα, εδώ και τώρα.

Μαθαίνουμε από άτομα που τον ξέρουν καλά, και που έχουν συνεργαστεί μαζί του, ότι γενικά δεν ακούει, στο μέτρο του φυσιολογικού, τις απόψεις των κοντινών του. Η πρότασή τους διακόπτεται σχεδόν πάντα από το «ok-ok I got it”. Το έπιασα! Και ο συνομιλητής μένει κάγκελο.

Πρόσωπο αναφοράς, δεν έχει. Μοιάζει να είναι ο ίδιος, μέντορας του εαυτού του. Έχει οξεία αντίληψη. Για αυτό και διακόπτει όποιον του λέει πολλά, όταν μπορεί να τα πει με δυο γραμμές ο ίδιος.

Απεχθάνεται τις μαραθώνιες συσκέψεις. Οι δικές του διαρκούν πολύ λίγο. Θεωρεί, και περιμένει, οι συνεργάτες του να είναι καλά προετοιμασμένοι, και να μην λένε πολλά.

Φίλος δημοσιογράφος στο CNN, μου πέταξε τη φράση «ο Τραμπ λατρεύει να τον εχθρεύονται και να του αντιτίθενται οι πολιτικοί του αντίπαλοι». Στον έπαινο είναι άβολος. Διότι τον αναγκάζει να γίνει πιο ανθρώπινος, ακόμα και πιο τρυφερός. Κάτι που του είναι εξαιρετικά άβολο.

Ο τρόπος που διοικεί, έχει το στίγμα της υπερβολής. Ο θυμός, υπερτερεί της χαράς. Η όποια ικανοποίησή του «επιστρέφει» στον ίδιο του τον εαυτό.

Κανείς δεν αμφιβάλει, συνεχίζει ο φίλος με τον οποίο ανταλλάσσουμε πολλά μηνύματα τελευταία, ότι αυτά που σκέφτεται και αποφασίζει, πιστεύει βαθιά ότι είναι για καλό της χώρας του. Εάν, στην διαδικασία αυτήν, δεν δαιμονολογούσε τόσους πολλούς ανθρώπους, μπορεί και να χωρούσε στο καλούπι ενός εμπνευσμένου ηγέτη. Προς το παρόν, απέχει πολύ από μια τέτοια … καταξίωση!

(*) Απόσπασμα από τη στηλη μου Πρόσωπα & Προσωπεία του Φιλελεύθερου Κύπρου

Κράτησα τη ζωή μου...

 

 

 

Χρόνια Πολλά! Καλά και ευλογημένα. Σε όσους και όσες γιορτάζουν σήμερα. Που σημαίνει ότι κάποιος ή κάποια στην ζωή σου σε νοιάζεται, σε έχει στο νου και στην καρδιά του/της, και προσεύχεται στον Θεό των καλών πραγμάτων να έχει και για σένα πολλά.

Παιδί της Αφρικής, γέννημα-θρέμμα, όσο περνούν τα χρόνια, μια περίεργη και πανίσχυρη έλξη με τραβά προς τα εκεί. Δεν είναι μνήμη. Είναι ενέργεια, νομίζω. Που, πάνω απ’ όλα, νομίζω πως απορρέει από τα πάνω. Από τον αανυπέρβλητο ουρανό αυτής της μεγάλης και τόσο ελκτικής Ηπείρου.

Όποιος δεν έχει ζήσει εκεί, δύσκολα θα καταλάβει τι κουβαλάμε μέσα μας, όσοι γεννηθήκαμε κάτω από αφρικανικούς ουρανούς – Under African Skies, που τόσο ωραία τραγούδησε ο Πολ Σάϊμον στο εμβληματικό του άλμπουμ Graceland.

 Σήμερα, μοιράζομαι με σας μια εικόνα που μου ήρθε από μια ομάδα-κοινότητα Ροδεσιάνων στο facebook. Κάθε τι που βλέπουμε, νομίζουμε πως είναι τόσο δικό μας, που πολλές φορές κρυβόμαστε σε μια γωνιά και κλαίμε. Μη μας δουν. Μη μας ακούσουν.

Γιατί, εκεί που μεγαλώσαμε, το κλάμα ήταν απαγορευμένο. Για έναν, απλό λόγο: Η Ζωή δεν το θέλει…

Αυτήν την φωτογραφία μας την έστειλε η Αντέλια Ολιβέϊρα, και έβαλε τον υπέροχο τίτλο «Η Εμφάνιση Δεν Μετράει». Και εξηγεί:

« Η Αφρική έχει την ικανότητα να εξαντλεί τα αυτοκίνητά της πολύ πιο πέρα από την λογική διάρκεια ζωής τους. Αυτό το FIAT 500 του 1957 φωτογραφήθηκε πρόσφατα στο Μουτάρε, μια πόλη 250.000 κατοίκων, που εμείς γνωρίζαμε ως Ουμτάλι. Την δουλειά του, την κάνει ακόμα μια χαρά, ας του λείπουν τα μεγάλα φώτα (μόνο την ημέρα κυκλοφορεί), και τα λαμπάκια των φρένων δεν δουλεύουν – τα φρένα όμως είναι μια χαρά.».

Έχει και τα χτυπήματά του, όπως βλέπετε. Και στην οροφή, τοποθέτησαν κάτι σαν στέγαστρο για να φορτώνουν ό,τι χρειάζεται να μεταφερθεί.

Στην Κύπρο μένουν πια μόνιμα πολλοί φίλοι και μερικοί συγγενείς από εκείνα τα χρόνια της αφρικανικής ζωής μας. Εύχομαι σε κάθε έναν και κάθε μία ξεχωριστά Καλή Χρονιά. Με υγεία. Χαρά. Και χαμόγελα που δεν χασαμε ποτέ.

Πολλή κουβέντα γίνεται αυτές τις μέρες στην Ελλάδα με αφορμή την ταινία για τον Στέλιο Καζαντζίδη. Έχει τίτλο «Υπάρχω», και τον λαϊκό τραγουδιστή  ενσαρκώνει ο γνωστός μουσικός καλλιτέχνης Χρήστος Μάστορας. Τα σόσιαλ μίντια έχουν πάρει φωτιά γύρω από το ερώτημα «εάν ο Στελλάρας είναι πράγματι ο μεγαλύτερος λαϊκος τραγουδφιστής που έβγαλε η σύγχρονη Ελλάδα;»

Γκάλοπ δεν έχει γίνει, αλλά υποψιάζομαι πως κερδίζει το «ναι», συντριπτικά.

Εγώ, πάλι, είμαι με το «Όχι» (σ.σ.: μην το μπερδέψετε με το Ανάν – εκεί, ήμουν με αυτούς που ο πρώην Αρχιεπίσκοπος, μητροπολίτης τότε της Πάφου, έλεγε ότι όσοι ψηφίσουν ρίξουν «Ναι», θα πάνε στην Κόλαση!). Μαζί με τον φίλο και συνεργάτη μου Παναγιώτη Ιωακειμίδη,  διεθνολόγο, ομότιμο καθηγητή Ευρωπαϊκή Ενοποίηση του Πανεπιστημίου Αθηνών, έχουμε άλλη άποψη. Όπως γράφει και στο facebook: «Ο μέγιστος τραγουδιστής της χώρας λέγεται Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Κράτησα τη ζωή μου.»

Επιδόρπιον! Έχω μια φίλη που η κύρια διατροφή της είναι το λιγότερο δύο χάμπουργκερ,  δύο χοτ-ντόγκς και μισό τηγανητό κοτόπουλο την εβδομάδα. Τα λατρεύει. Και τα θέλει κομπλέ, λέει. «Με όλα τα βρώμικα». Κετσαπ, μαγιονέζα, τυρί τσένταρ, μαρούλι, ντομάτα και, μερικές φορές προσθέτει πίκλες και τραγανό μπέϊκον!

Ως εδώ, καλά. Δεν μου πέφτει λόγος, διότι και εγώ, με λιγότερη συχνότητα, τρελαίνομαι για αυτά τα αμερικάνικα γκουρμέ, (κυρίως τα δύο πρώτα – το κοτόπουλο ούτε για αστείο!) που άλλοι τα λένε fast-foods. Απαξιωτικά.

Εκείνο που με τρελλαίνει όμως με την μπεργκερού «και βάλε», φιλενάδα μου είναι ότι εξακολουθεί να υποστηρίζει φανατικά ότι δεν θέλει να κάνει κανένα εμβόλιο, ούτε καν της γρίπης διότι, όπως λέει, δεν ξέρει «τι έχει μέσα», και «δεν βάζω στον οργανισμό μου ό,τι δεν γνωρίζω».

Πλάκα μας κάνεις, ρε Μαρία; Τα άλλα που λατρεύεις/λατρεύουμε, τα ξέρεις;

ΥΓ: Κομμάτι μου στην Κυπριακή εφημερίδα Φιλελεύθερος στις αρχές Ιανουαρίου 2025

 

Έκλαιγα όλη νύχτα!...

 ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: Από έναν δάσκαλο, που πριν από αρκετούς μήνες μου έστειλε ένα μέϊλ.

 

Δεν θέλω να πω το όνομά του, γιατί ζούμε μέρες αδέσποτες. Δεν ξέρεις από πού σου έρχεται.

 

Διαβάζοντάς το πολλές φορές, δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ.

 

Γράφει:

 

«Καλημέρα. Ακούω την εκπομπή σας πολύ καιρό τώρα.

 

Θα ήθελα να μοιραστώ μια εμπειρία μου μαζί σας. Είμαι εκπαιδευτικός σε επαγγελματικό λύκειο και προχθές είχαμε κανονίσει να παρακολουθήσουν οι μαθητές της α’ λυκείου την ταινία «Ο Μεγάλος Δικτάτορας» του Τσάρλι Τσάπλιν (φωτό). Μόλις λοιπόν το ανακοινώσαμε σηκώθηκαν τέσσερις μαθήτριες και ρώτησαν αν μπορούν να εξαιρεθούν από την εκδήλωση αυτή. Μας φάνηκε παράξενο και ρωτήσαμε «γιατί;» Η απάντηση ήταν ότι η ταινία «έχει αντιφασιστικό περιεχόμενο».

 

Εγώ – συνεχίζει ο δάσκαλος - σκέφτηκα πως αυτό κάποτε ήταν το ζητούμενο για μια ταινία. Να δείξει τα κακά, τα άγρια του φασισμού. Δυστυχώς, η … αντίσταση των παιδιών ήταν μεγάλη.  Φάνηκε να πιέζονται τραγικά με αυτό που τους ζητούσαμε να κάνουν. Τι τους πιάσαμε με το καλό, τι προσπαθήσαμε να συζητήσουμε τα διδάγματα της ταινίας στην τάξη,…,τίποτα. Το αποτέλεσμα ήταν να φύγουν από το μάθημα με απουσίες. Η μία μαθήτρια έμεινε στην ίδια τάξη από αυτές τις απουσίες και μετά από μερικές μέρες φάνηκε η μητέρα που ζητούσε τα «ρέστα» για την δική μας συμπεριφορά !!!

 

Αν εμείς λοιπόν δεν σταθούμε ανάμεσα σ ’αυτούς και τα παιδιά μας με την αγάπη μας και την διαπαιδαγώγηση, μην περιμένουμε τίποτα από το κράτος!»

 

Για να συνέρθω από το σοκ, έβαλα το CD από το soundtrack της ταινίας  «Δεκάλογος 8» του Κριστόφ Κισλόφσκι, και άκουσα σε λούπα, πολλές φορές, το «Ολοκαύτωμα», σε μουσική Ζμπίγκνιου Πράισνερ.

 

Μια μουσική, που δυναμώνει τις εικόνες της φρίκης, που κάποιοι θέλουν να ξεχάσουμε, και κάποιοι άλλοι δεν ξέρουν τίποτα γι’ αυτές…

 

Έκλαιγα! Διότι στ’ αλήθεια δεν χωρούσε μες το μυαλό μου η εικόνα μιας μαθήτριας να σηκώνεται όρθια όταν ο δάσκαλός της ετοιμάζεται να προβάλει μία από τις συγκλονιστικότερες ταινίες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, τον Δικτάτορα με τον Τσάρλι Τσαπλιν, και αυτή να λέει «όχι, εγώ θα αποχωρήσω, γιατί η ταινία είναι αντιφασιστική».

 

Έκλαιγα όλη νύχτα. Γιατί, πάσχιζα να καταλάβω, ειλικρινά προσπαθούσα, από τι πραγματικά “αποχωρούσε” η μαθήτρια. Τι ΔΕΝ ήθελε να δει; Τι ΔΕΝ άντεχε ν’ ακούσει; Τι ΦΟΒΟΤΑΝ ότι μπορεί να της αποκάλυπτε η ταινία αυτή;

 

Κι όσο δεν έβρισκα απαντήσεις, τόσο δυνάμωνε μέσα μου το κλάμα. Ώσπου, κάποια στιγμή, είδα ξανά την εικόνα από μια απόσταση, πιο μακρινή, …, ένα σχολείο, ένα σύστημα, μια χώρα, …, ένα τοπίο ξεχασμένο, παρατημένο, παρατημένο πιά στα όρνια και στα κοράκια… γνώση σκορπισμένη, φτωχή και λειψή, άγνοια και φόβος, αδυναμία.

 

Εκεί, ακριβώς, στην στροφή της αδυναμίας, μπαίνει πάντα στο παιχνίδι ο Προστάτης. Ο Νταβατζής.  Και κάνει «έλα σε μένα», στον αποδεκατισμένο. Στον πνευματικά άδειο. Θύμα μιας χρόνιας αδυναμίας. «Εγώ είμαι εδώ…».

 

Αυτήν την φωνή άκουσε η μαθήτρια που δεν ήθελε να δει τον Σαρλώ…

 

Μέσα στο σκοτάδι μου, έβαλα άλλο CD στο ραδιόφωνο, ελπίζοντας να κατευνάσω τον απελπισμένο δάσκαλο που με αναστάτωσε τόσο με το κείμενο που μου έστειλε.  Ήταν, από την ταινία «Oι Ώρες», το εναρκτήριο «The Poet Acts», «Ο Ποιητής Δραστηριοποιείται», σε μουσική Φίλιπ Γκλας.

 

Από την ίδια ταινία, και τον ίδιο συνθέτη, έβαλα να ακούσουμε και ένα ακόμα κομμάτι. Το «Πρωινά Περάσματα», Morning Passages. Έτσι, να καθαρίσει λίγο το βαρύ τοπίο…

 

Ωσάν να μην μας έφτανε η αφρικανική σκόνη που έχει καθίσει εκείνες τις ζοφερές μέρες επάνω μας – τόσο, που ένα φίλος που ασχολείται με τα τη κλιματικής κρίσης, είναι βέβαιος ότι σε λίγα χρόνια θα μιλάμε για «Ελληνική Σκόνη», όχι αφρικάνικη…

https://youtu.be/w8HdOHrc3OQ?si=WiP9GQOtBjR6foGH

 

Εδώ είμαι…

 

Πόσες φορές δεν έχουμε χαμογελάσει πλούσια με αθώες πράξεις, και λόγια υπέροχα πεταμένα από ένα παιδί; Σαν αυτό που στέκεται ταπεινά και ευγενικά μπροστά στον Σκεπτόμενο (The Thinker) του Ογκίστ Ροντέν, από απόσταση όσο πρέπει. Κρατώντας κάτι που θεωρεί ότι έχει ανάγκη να τον ανακουφίσει. Με απίστευτη διακριτικότητα. Και υπομονή. Σου λέει «εδώ είμαι αν με θέλεις. δεν θα πλησιάσω πιο πολύ». Προσέξτε την επαφή των ματιών τους. Πόσο ήρεμη και εκφραστική. Δεν ξέρω εάν είναι στημένη ή φτιαγμένη η εικόνα, αλλά αποδίδει αδιάφανα αυτό που μόνο ένα παιδί μπορεί να κάνει για να πλησιάσει με τέτοιο σεμνό μεγαλείο, ένα τόσο τεράστιο πρόσωπο. Και να ερμηνεύσει αυτό που ο Thinker σκέπτεται ως ανάγκη…