Είναι οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός, οι Ρωμαίοι, ονομαζόμενοι και Ανάργυροι, ακριβώς εκ του γεγονότος ότι εξάσκησαν όλη τη ζωή τους την ιατρική, όχι όμως ως επικερδές επάγγελμα, αλλά μόνο ως συνεισφορά και βοήθεια προς κάθε συνάνθρωπό τους, πλούσιο ή φτωχό, πιστό ή άπιστο.
Ήσαν αδέρφια. Σπούδασαν και εξάσκησαν μαζί την ιατρική. Χρήματα δεν δέχτηκαν ποτέ από κανέναν. Ακόμα κι όταν ο ασθενής ήταν πλούσιος και τους προέτρεπε πιεστικά να δεχτούν τα λεφτά του, εκείνοι του σημείωναν το όνομα ενός άλλου, φτωχού ασθενούς και τον προέτρεπαν να δώσει σε αυτόν την αμοιβή τους.
Από τον συναξαριστή, διαβάζουμε:
"Ο Θεός ευλόγησε την ιατρική τους και με θαυματουργή δύναμη. Αυτό, όμως, κίνησε τον φθόνο των άλλων ιατρών (σ.σ.: έτσι δεν συμβαίνει και σήμερα από τους μή ικανούς εναντίον των πιο ικανών;), με πρώτο τον δάσκαλό τους, που τους μισούσε επιπλέον, διότι αυτοί ήσαν Χριστιανοί. Κάποια μέρα, λοιπόν, ενώ μάζευαν θεραπευτικά βότανα, τους δολοφόνησαν, αφού τους έσπρωξαν με ορμή στον γκρεμό".
Ανεξαρτήτως της πίστης (που για μένα, όμως, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο) θέλω να πώ ότι η περίπτωση των Αγίων Αναργύρων, όπως και πολλών άλλων ιατρών που δεν έγιναν ποτέ τους άγιοι, δείχνει τον δρόμο της κατ' ουσία προσφοράς ενός επαγγέλματος που αρεσκόμεθα, όπως και άλλα, να το αποκαλούμε "λειτούργημα".
Δεν αμφιβάλλω ότι θα υπάρχουν πολλοί γιατροί σήμερα, σε όλο τον κόσμο, που προσφέρουν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους σε κάθε ασθενή, ιδίως όμως στους πιο φτωχούς. Δεν αναφέρομαι μόνο στους εργαζόμενους σε δημόσια νοσοκομεία που έτσι κι αλλιώς, και εφ όσον δεν παρεκτραπούν προς χρηματισμό, λαμβάνουν μόνο μία αμοιβή από το κράτος. Αναφέρομαι σε γιατρούς, όπου και εάν απασχολούνται, και που όντως τιμούν το λειτούργημά τους.
Εκείνοι, ίσως, που πρέπει να προβληματιστούν από ιστορίες σαν και αυτή των Αγίων Αναργύρων, είναι όσοι εκμεταλλεύονται τον πόνο και την ανάγκη κάθε απλού ανθρώπου να θεραπευτεί, και του αποσπούν χρηματικά ποσά που, ακόμα και εάν γίνει καλά ο άνθρωπος, η ζωή του θα δυσκολέψει κατόπιν από την ανάγκη να αναπληρώσει τα λεφτά που διέθεσε.
Στα χρόνια που εργαζόμουν στην Αγγλία, και κυρίως την εποχή που μετάβαιναν εκεί από την Ελλάδα στρατιές ασθενών, έγινα μάρτυρας πολλών περιπτώσεων που άνθρωποι αναγκάστηκαν να πουλήσουν σπίτια και χωράφια για να χειρουργηθούν εκεί, ή για να αντιθμετωπιστούν αρρώστειες δικών τους ανθρώπων. Δεν θα ξεχάσω, μάλιστα, ποτέ, την περίπτωση ενός συγγενούς συναδέλφου μου στην "Ελευθεροτυπία", νέο παιδί 19 χρονών, που ο γιατρός που τον παρακολουθούσε εδώ, σε μεγάλο κρατικό νοσοκομείο της Αθήνας, ζήτησε και έλαβε μεγάλη αμοιβή, που τάχα θα πήγαινε στον "φημισμένο Αγγλο γιατρό" στο νοσοκομείο Royal Marsden, που (υποτίθεται ότι) ο Αθηναίος μεγαλογιατρός έπεισε, κατ' εταξαίρεση, να δει το παιδί νωρίτερα από 6 μήνες.
Τότε, ο υποφαινόμενος, με ένα απλό τηλεφώνημα από το Λονδίνο, στο γραφείο του ιατρού στο Royal Marsden, και χωρίς να κάνει χρήση της δημοσιογραφικής του ιδιότητας (όπως συνηθιζόταν στην κακόμοιρη Ελλάδα), έμαθε ότι το ραντεβού είχε κλειστεί για τον επόμενο μήνα, και χωρίς κόπο το άλλαξε για την επόμενη εβδομάδα. Στην ερώτησή μου δε, εάν ο γιατρός επιθυμεί ή παίρνει αμοιβή για το κλείσιμο ενός ραντεβού, η ιδιαιτέρα του, νοσοκόμα η ίδια, με την οποία συνδεθήκαμε φιλικά στη συνέχεια και έμαθα κι άλλες απίθανες ελληνικές ιστορίες, μου απάντησε ότι και μόνο η ερώτησή μου ειναι απαράδεκτη, πως απαγορεύεται ρητά αυτό που της είπα, και ότι ποτε ο συγκεκριμένος γιατρός δεν συνομίλησε με τον εξ Ελλάδος συνάδελφό του.
Λοιπόν. Οι Αγιοι Ανάργυροι που γιορτάζουν σήμερα, ας φωτίσουν αυτούς τους γιατρούς να αλλάξουν ρότα και, πριν από γιατροί, να γίνουν άνθρωποι.
Ήσαν αδέρφια. Σπούδασαν και εξάσκησαν μαζί την ιατρική. Χρήματα δεν δέχτηκαν ποτέ από κανέναν. Ακόμα κι όταν ο ασθενής ήταν πλούσιος και τους προέτρεπε πιεστικά να δεχτούν τα λεφτά του, εκείνοι του σημείωναν το όνομα ενός άλλου, φτωχού ασθενούς και τον προέτρεπαν να δώσει σε αυτόν την αμοιβή τους.
Από τον συναξαριστή, διαβάζουμε:
"Ο Θεός ευλόγησε την ιατρική τους και με θαυματουργή δύναμη. Αυτό, όμως, κίνησε τον φθόνο των άλλων ιατρών (σ.σ.: έτσι δεν συμβαίνει και σήμερα από τους μή ικανούς εναντίον των πιο ικανών;), με πρώτο τον δάσκαλό τους, που τους μισούσε επιπλέον, διότι αυτοί ήσαν Χριστιανοί. Κάποια μέρα, λοιπόν, ενώ μάζευαν θεραπευτικά βότανα, τους δολοφόνησαν, αφού τους έσπρωξαν με ορμή στον γκρεμό".
Ανεξαρτήτως της πίστης (που για μένα, όμως, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο) θέλω να πώ ότι η περίπτωση των Αγίων Αναργύρων, όπως και πολλών άλλων ιατρών που δεν έγιναν ποτέ τους άγιοι, δείχνει τον δρόμο της κατ' ουσία προσφοράς ενός επαγγέλματος που αρεσκόμεθα, όπως και άλλα, να το αποκαλούμε "λειτούργημα".
Δεν αμφιβάλλω ότι θα υπάρχουν πολλοί γιατροί σήμερα, σε όλο τον κόσμο, που προσφέρουν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους σε κάθε ασθενή, ιδίως όμως στους πιο φτωχούς. Δεν αναφέρομαι μόνο στους εργαζόμενους σε δημόσια νοσοκομεία που έτσι κι αλλιώς, και εφ όσον δεν παρεκτραπούν προς χρηματισμό, λαμβάνουν μόνο μία αμοιβή από το κράτος. Αναφέρομαι σε γιατρούς, όπου και εάν απασχολούνται, και που όντως τιμούν το λειτούργημά τους.
Εκείνοι, ίσως, που πρέπει να προβληματιστούν από ιστορίες σαν και αυτή των Αγίων Αναργύρων, είναι όσοι εκμεταλλεύονται τον πόνο και την ανάγκη κάθε απλού ανθρώπου να θεραπευτεί, και του αποσπούν χρηματικά ποσά που, ακόμα και εάν γίνει καλά ο άνθρωπος, η ζωή του θα δυσκολέψει κατόπιν από την ανάγκη να αναπληρώσει τα λεφτά που διέθεσε.
Στα χρόνια που εργαζόμουν στην Αγγλία, και κυρίως την εποχή που μετάβαιναν εκεί από την Ελλάδα στρατιές ασθενών, έγινα μάρτυρας πολλών περιπτώσεων που άνθρωποι αναγκάστηκαν να πουλήσουν σπίτια και χωράφια για να χειρουργηθούν εκεί, ή για να αντιθμετωπιστούν αρρώστειες δικών τους ανθρώπων. Δεν θα ξεχάσω, μάλιστα, ποτέ, την περίπτωση ενός συγγενούς συναδέλφου μου στην "Ελευθεροτυπία", νέο παιδί 19 χρονών, που ο γιατρός που τον παρακολουθούσε εδώ, σε μεγάλο κρατικό νοσοκομείο της Αθήνας, ζήτησε και έλαβε μεγάλη αμοιβή, που τάχα θα πήγαινε στον "φημισμένο Αγγλο γιατρό" στο νοσοκομείο Royal Marsden, που (υποτίθεται ότι) ο Αθηναίος μεγαλογιατρός έπεισε, κατ' εταξαίρεση, να δει το παιδί νωρίτερα από 6 μήνες.
Τότε, ο υποφαινόμενος, με ένα απλό τηλεφώνημα από το Λονδίνο, στο γραφείο του ιατρού στο Royal Marsden, και χωρίς να κάνει χρήση της δημοσιογραφικής του ιδιότητας (όπως συνηθιζόταν στην κακόμοιρη Ελλάδα), έμαθε ότι το ραντεβού είχε κλειστεί για τον επόμενο μήνα, και χωρίς κόπο το άλλαξε για την επόμενη εβδομάδα. Στην ερώτησή μου δε, εάν ο γιατρός επιθυμεί ή παίρνει αμοιβή για το κλείσιμο ενός ραντεβού, η ιδιαιτέρα του, νοσοκόμα η ίδια, με την οποία συνδεθήκαμε φιλικά στη συνέχεια και έμαθα κι άλλες απίθανες ελληνικές ιστορίες, μου απάντησε ότι και μόνο η ερώτησή μου ειναι απαράδεκτη, πως απαγορεύεται ρητά αυτό που της είπα, και ότι ποτε ο συγκεκριμένος γιατρός δεν συνομίλησε με τον εξ Ελλάδος συνάδελφό του.
Λοιπόν. Οι Αγιοι Ανάργυροι που γιορτάζουν σήμερα, ας φωτίσουν αυτούς τους γιατρούς να αλλάξουν ρότα και, πριν από γιατροί, να γίνουν άνθρωποι.
No comments:
Post a Comment