Στις 2 Φεβρουαρίου 2016 η Δημοκρατική
Δημοκρατία του Κονγκό (γνωστότερη με τα αρχικά DRC ή σκέτο Κονγκό), έχασε μια ηρωίδα της.
Είναι δύσκολο στις μέρες μας
που οι λέξεις και το νόημά τους έχουν ξεφτίσει, ακόμα και να ψελλίζεις έναν
τέτοιο χαρακτηρισμό, αλλά η Ρεμπέκα Μασίκα Κατσούβα, μια γυναίκα που αφιέρωσε
το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της και έδωσε όλο της το είναι βοηθώντας θύματα βιασμού, τέσσερα από τα
οποία ήταν η ίδια, οι δύο κόρες και η μικρή της αδερφή, πέθανε ξαφνικά από
καρδιακή προσβολή το απόγευμα της 2ας Φεβρουαρίου. Ήταν μόλις 45 ετών.
«Μια καρδιά που έδωσε τόσα
πολλά σε τόσο πολλούς, τελικά δεν άντεξε», έγραψε στο site του Pulitzer
Center (pulitzercenter.org) η Φιόνα Λόϊντ-Ντέϊβις, που γύρισε το συγκλονιστικό
ντοκιμαντέρ «Seeds of Hope»
(Σπόροι της Ελπίδας), το οποίο μέσα από την καταγραφή της ζωής των γυναικών από
το Κονγκό που υπήρξαν θύματα βιασμού, ουσιαστικά διηγήθηκε τη ζωή της «Μάμα Μασίκα»,
όπως την φώναζαν όλοι.
Σε μία από τις πιο
επικίνδυνες και ταραχώδεις χώρες του κόσμου, η μικροκαμωμένη Ρεμπέκα είδε τον
άνδρα της να δολοφονείται βίαια μπροστά της, και αμέσως μετά την βίασαν επάνω
στο πτώμα του. Έκτοτε, υπήρξε θύμα βιασμού άλλες τρεις φορές. Ήταν πολλαπλοί,
ομαδικοί βιασμοί, από παραστρατιωτικές συμμορίες που ήθελαν να την τιμωρήσουν
επειδή περιέθαλπε γυναίκες και τις βοηθούσε να ξεπεράσουν το βαθύ ψυχικό τους
τραύμα και να σταθούν πάλι στα πόδια τους. Μπροστά στα μάτια της βίασαν και τις
δύο έφηβες κόρες της, 9 και 13 ετών, καθώς και την μικρή της αδελφή.
Ζούσε στην επαρχία Κίβου του
ανατολικού Κονγκό. Από το 1996 που ξέσπασε ο πρώτος κονγκολέζικος εμφύλιος
πόλεμος, στον οποίο τελικά αναμείχθηκαν 9 αφρικανικά έθνη, περίπου 6 εκατομμύρια
άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες υπέστησαν βιασμό. Η
σεξουαλική βία ήταν ένα από τα «όπλα του πολέμου» για να αφανίζονται ολόκληρα
χωριά. Στο διάστημα 2006-2007 υπολογίζεται πως 48 γυναίκες έπεφταν θύματα
βιασμού κάθε ώρα.
Το χωριό της κατακρεουργήθηκε
από παραστρατιωτικούς απ την Ρουάντα. Σκότωσαν όλους τους άνδρες. Βίασαν όλες
τις γυναίκες. Έκαψαν τα πάντα.
Η Ρεμπέκα έφτιαξε ένα κέντρο
περίθαλψης, παρέχοντας στέγη και φροντίδα σε όλες τις γυναίκες, σε όλα τα
κορίτσια. Ξεχείλιζε από αγάπη, κι ας ήταν η ίδια, μέσα και έξω της, μια ανοικτή
πληγή. Η Ντέϊβις την θυμάται να πετάγεται μέσα στον ύπνο της και να φωνάζει
«ακούω ένα μωρό να κλαίει κάπου μακριά», και να πετάγεται έξω για να πάει να το
βρει. Πιστεύαμε πως είχε παραισθήσεις πια, γράφει, και της λέγαμε «σταμάτα Ρεμπέκα
μου, φαντάσματα κυνηγάς».
Κι όμως, ούτε μια φορά δεν
λάθεψε. Επέστρεφε πάντα με μια τραυματισμένη ψυχούλα στα χέρια της, και
επιστράτευε όλους τους εθελοντές που είχε μαζέψει για να της ξαναδώσουν ζωή. Οι
βιασθείσες του χθες, έδιναν βοήθεια στις βιασθείσες του σήμερα!
Μια από τις εθελόντριες ήταν
και η μητέρα της, μέχρι που βιάστηκε και δολοφονήθηκε και αυτή.
Έλεγε: «Πρέπει να τους
δείξουμε ότι συνεχίζουμε τη ζωή μας. Μόνο έτσι θα νικήσουμε τη βία τους».
Χιλιάδες γυναίκες και μικρά
παιδιά πέρασαν από τη φροντίδα της και τα δικά της Κέντρα Περίθαλψης που
δημιούργησε. Όλες μαζί βοήθησαν η μία την άλλη να θεραπευτεί και να κτίσουν
σιγά-σιγά, με όλους αυτούς τους σπόρους της αγάπης, μια καινούργια κοινωνία.
Περιέθαλψε περισσότερες από 6000 γυναίκες. Υιοθέτησε 18 παιδιά.
«Οι
περισσότερες γυναίκες και μικρά κορίτσια το πρώτο που μου είπαν όταν τις συνάντησα στα κέντρα Μασίκα, ήταν ότι
πέρασε πολλές φορές από το μυαλό τους η ιδέα να αυτοκτονήσουν. Είχαν ζήσει φρικτές
καταστάσεις, και οι περισσότερες είχαν απορριφθεί από τις οικογένειες και τις
κοινωνίες τους. Όσες μάλιστα έμειναν έγγυες από τους βιασμούς, ακόμα και μέχρι
σήμερα, όπως μου λένε, σκέφτονται να τα δολοφονήσουν οι ίδιες για να μη
θυμούνται», γράφει η Φιόνα Λόϊντ Ντέϊβις στο pullitzercenter.org.
Η
ζωή και το έργο της Ρεμπέκα Μασίκα δείχνουν ότι και στις πιο δύσκολες, ακόμα
και άγριες περιστάσεις, υπάρχουν χαραμάδες ελπίδας. Ακριβώς επειδή υπάρχουν
άνθρωποι σαν αυτήν.
No comments:
Post a Comment