tag:blogger.com,1999:blog-6189280573002526901.post4211855226813181597..comments2023-12-09T00:35:14.308+02:00Comments on filoftero: ΙΝ MEMORIAM: Λεωνίδας Κύρκος, "ο σπουδαιότερος πολιτικός της Αριστεράς"Christos Michaelideshttp://www.blogger.com/profile/05403484298205787459noreply@blogger.comBlogger3125tag:blogger.com,1999:blog-6189280573002526901.post-39632897161883353152013-08-31T12:37:06.674+03:002013-08-31T12:37:06.674+03:00Διαβλέπω στο σχόλιο του Ανδρέα Θωμά μιά πικρία την...Διαβλέπω στο σχόλιο του Ανδρέα Θωμά μιά πικρία την οποία και εγώ ένοιωσα παλιότερα και την οποία είχα ονομάσει "πικρία του μονόστηλου". Όταν ήμουν φοιτητής είχα διαβάσει μιά μέρα στη "σοβαρή" εφημερίδα την οποία έπαιρνα τακτικά και στη στήλη ενός έμπειρου και καταξιωμένου δημοσιογράφου ένα υπέροχο σχόλιο που αναφερόταν στον εθελοντισμό. Είχα ενθουσιαστεί τόσο ώστε άρχισα να του γράφω ένα γράμμα γεμάτο θαυμασμό και επαίνους αλλά και προσφορά συμμετοχής στα όσα έλεγε και πρότεινε. Ο ενθουσιασμός μου όμως ήταν τέτοιος ώστε δεν με άφησε να τελειώσω το γράμμα αλλά θεώρησα καλύτερο να πάω προσωπικά και να τα εκθέσω στον προτείνοντα, ο οποίος φάνταζε στην καλπάζουσα νεανική φαντασία μου σαν νέος Μεσσίας που έφερνε στον κόσμο καινούργιες και πρωτότυπες ιδέες. Πράγματι μου κλείσαν συνάντηση και επισκέφθηκα το αντικείμενο του θαυμασμού μου στο γραφείο του. Μετά τις συστάσεις και τις πρώτες "αναγνωριστικές" προτάσεις ένοιωσα τον εαυτό μου να βυθίζεται στα τάρταρα της απογοήτευσης. Στις υψιπετείς και αιθεροβάμονες απόψεις μου για το πως θα μπορούσαν να υλοποιηθούν μερικές έστω από τις υπέροχες ιδέες του εκείνος με προσγείωσε ανώμαλα με τη φράση: "Εγώ ένα μονόστηλο έγραψα για να καλύψω την υποχρέωση της ημέρας". Τον χαιρέτησα βιαστικά και αμήχανα και από τότε κουβαλάω μέσα μου την "πικρία του μονόστηλου". Και δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμη ποιούς απεχθάνομαι περισσότερο: τους κυνικούς και αδιάφορους ή τους γράφοντες μονόστηλα. <br /><br />Βασίλης Τακτικός<br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6189280573002526901.post-39969243640703436972013-08-28T14:17:30.668+03:002013-08-28T14:17:30.668+03:00Αγαπητέ Χρήστο,
Ελπίζω να μου επιτρέπεις τον ενικ...Αγαπητέ Χρήστο,<br /><br />Ελπίζω να μου επιτρέπεις τον ενικό, αλλά επειδή έχω τα διπλάσια περίπου χρόνια από σένα παίρνω από μόνος μου το θάρρος να απολαμβάνω τη χαρά της οικειότητας. (Αν υπάρχει αντίρρηση, αμέσως αποδεκτή). <br />Διάβασα με πολλή ικανοποίηση το άρθρο του Καθηγητή Τσακυράκη για τον Λεωνίδα Κύρκο, και φαντάζομαι ότι θα την συμμερίστηκαν και πολλοί αναγνώστες του ιστολογίου σου. Αρκεί όμως μόνο αυτή η ικανοποίηση;<br />Ο κ. Τσακυράκης είναι ειλικρινής κλείνοντας το άρθρο του: «Σήμερα, που τα πολιτικά αδιέξοδα είναι εμφανή, ίσως είναι καιρός να αναστοχαστούμε κάποιες από τις ιδέες του και να του αποδώσουμε τα πολιτικά εύσημα που του αξίζουν». Έχει ανάγκη όμως από εύσημα ο Κύρκος εκεί που βρίσκεται; Το άρθρο νομίζω ότι αδικεί τον εαυτό του αν περιορίζεται σε μια τέτοια κοντόφθαλμη προοπτική.<br />Θα μου πεις τι μπορεί να κάνει. Να σώσει την Ελλάδα; Όχι βέβαια. Αλλά σίγουρα ανάμεσα στην «απόδοση ευσήμων» και στη «σωτηρία της Ελλάδας» υπάρχει ευρύτατο πεδίο δράσης, αρκεί να θέλουμε να την αναλάβουμε.<br />Και επειδή τα λόγια είναι εύκολα (και το ίδιο εύκολα μας εκθέτουν) ας μου επιτραπεί να προχωρήσω λίγο πιο πέρα από αυτά. <br />Είναι γεγονός ότι το απόσταγμα της σκέψης του Κύρκου ήταν ότι «το γενικό δημοκρατικό πλαίσιο χρειάζεται τη δεδηλωμένη συναίνεση των βασικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας». Γι’ αυτή τη συναίνεση αγωνίστηκε, γι’ αυτή λοιδορήθηκε, γι’ αυτή πέθανε στο τέλος πικραμένος. Πολλοί Έλληνες πολίτες μπορεί να συμμερίζονται την άποψη ότι χωρίς αυτή την αξία είναι μάταιο να περιμένουμε ελπίδα σωτηρίας. Όταν ό,τι σκέπτεται, σχεδιάζει και προσπαθεί να χτίσει ο ένας είναι αυτόματα βλαπτικό, καταστροφικό και προδοτικό της Πατρίδας για τον άλλο, είναι δυνατό να υπάρξει χώρος για αισιοδοξία ως προς το μέλλον αυτού του τόπου; <br />Θα μου πείτε τι μπορεί να γίνει; Να αλλάξουμε τη νοοτροπία της μιας πολιτικής παράταξης (είτε αυτή είναι δεξιά ή αριστερά) της οποίας η κυρίαρχη στάση είναι θεμελιωμένη πάνω στο μίσος για την άλλη; Ναι το μίσος, όσο βαριά και αν είναι η λέξη. Γιατί μόνον το μίσος μπορεί να θολώσει το μυαλό ενός ανθρώπου και σε πείσμα κάθε λογικής να μην μπορεί να δεχθεί έστω και ένα ελάχιστο καλό σημείο στον αντίπαλό του. <br />Το ελπιδοφόρο είναι ότι υπάρχουν αρκετά μέλη (υπάρχουν ή είναι ευσεβείς μας πόθοι;) σε κάθε παράταξη που συμμερίζονται την ανάγκη της συναίνεσης. <br />Το κακό (και το στραβό) είναι ότι προσπαθούμε να επιβάλλουμε αυτή τη γνώμη στους αντιπάλους μας και όχι στους ομοϊδεάτες μας. Μήπως ωρίμασαν οι συνθήκες για να σκεφθούμε λίγο διαφορετικά; <br />Ο καθένας από το πόστο του, από τη θέση του και ανάλογα με τις δυνατότητές του να προσπαθήσει να επηρεάσει αυτούς που ηγούνται και διαμορφώνουν την πολιτική της παράταξης είτε στα ανώτερα είτε στα μεσαία και κατώτερα επίπεδα;<br />Προσωπικά (γιατί ο προτείνων και υπεύθυνος) δεν έχω υψηλές γνωριμίες αλλά έναν παλιό καλό φίλο που έτυχε να είναι και καλό συνδικαλιστικό στέλεχος (υπήρξαν και τέτοια) τον κουβέντιασα και παρά τη σθεναρά αντίσταση του «μίσους» για τους αντιπάλους που λέγαμε, δέχθηκε να ασκήσει την όποια επιρροή του απέμεινε για να βρει η συναίνεση μια θέση στην πρακτική του ελληνικού πολιτικού προσωπικού. <br />Παράλληλα έστειλα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο (γιατί με τα κοινωνικά δίκτυα δεν τα πάω και πολύ καλά) τις σκέψεις μου 6-7 παλιούς φίλους και περιμένω απάντηση. <br />Είμαι αφελής;<br />Ίσως περισσότερο από ότι θα μπορούσε να δικαιολογήσει η ηλικία μου. <br /><br />Με φιλικούς χαιρετισμούς,<br /><br />Ανδρέας Θωμάς<br />andreasthomas2002@yahoo.com<br />no-war-any-morehttps://www.blogger.com/profile/17484259309005275781noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6189280573002526901.post-92030384782559688072013-08-28T13:42:23.201+03:002013-08-28T13:42:23.201+03:00Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Λεωνίδα Κύρκο στο Μόν...Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Λεωνίδα Κύρκο στο Μόναχο.<br />Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα δάκρυα που κυλούσαν στο πρόσωπό του στην τελευταία του νομίζω συνέντευξη...επειδή τον πρόδωσαν ακόμα και οι σύντροφοι...αλλά κυρίως πιστεύω εγώ,διότι ήταν πάντοτε τόσο μπροστά που ήταν δύσκολο να τον φτάσουν.Ενας υπέροχος άνθρωπος!Anonymousnoreply@blogger.com