Monday, July 30, 2012

ΜΙΑ ΠΙΤΑ ΚΟΜΠΛΕ ΜΕ ΑΚΡΙΔΕΣ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ!

ΜΟΡΓΚΕΪΝ ΓΚΕΙ, 41, Βρετανίδα «διατροφική μελλοντολόγος» όπως είναι ο … επιστημονικός της τίτλος. Πιο απλά: μας λέει τι θα τρώμε σε λίγα ή περισσότερα χρόνια, ιδίως όταν αυτά που τρώμε τώρα ή θα έχουν εξαντληθεί, ή θα έχουν γίνει τόσο δυσεύρετα και ακριβά, που καλύτερα να μην τα τρώμε! Οι όλο και αυξανόμενες τιμές των τροφίμων (σ.σ.: σε λίγο θα κοστίζει λιγότερα να πηγαίνεις σε κοσμηματοπωλείο παρά σε σουπερμάρκετ!), ο διαρκώς αυξανόμενος πληθυσμός στον Πλανήτη μας, και βεβαίως οι σοβαρές περιβαλλοντικές επιπτώσεις στην παραγωγή τροφίμων, είναι μερικές σκέψεις που προβληματίζουν επιστήμονες και διεθνείς οργανισμούς, οι οποίοι θέτουν ανοικτά πλέον το ερώτημα «με τι θα τρεφόμαστε στο μέλλον»;

ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «BBC Νews Magazine», μίκρυνε αυτό το «μέλλον» στα 20, μόλις χρόνια, και έθεσε το ερώτημα στην κα. Γκέι, που απάντησε ότι το βασίλειο των εντόμων θα είναι εκείνο που, εν πολλοίς, θα γεμίζει πλέον τα στομάχια μας. «Τα έντομα – λέει – παρέχουν την ίδια διατροφική αξία με το κρέας που τρώμε τώρα» και, σύμφωνα με έρευνες του Πανεπιστημίου Βαγκένιγκεν της Ολλανδίας αποτελούν και άριστη πηγή πρωτεΐνης. Η κάμπια περιέχει 28,2 γραμμάρια πρωτεΐνης ανά 100 γραμμάρια βάρους, και η ακρίδα 20,6. Ακόμα, η εκτροφή τους κοστίζει απείρως λιγότερα απ’ όσο η εκτροφή αγελάδων, χοίρων και κοτόπουλων, καταναλώνουν πολύ λιγότερο νερό, και δεν έχουν

ΟΙ ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ έχουν βρει, ακόμα, ότι υπάρχουν περίπου 1400 είδη εντόμων που μπορούν να καταναλωθούν από τον άνθρωπο. «Θα φτιάχνουμε από αυτά κιμά, και μην εκπλαγείτε να αγοράζουμε χάμπουργκερς από ακρίδες και κάμπιες», τονίζει η κα. Γκέι που, όταν μας επισκεφθεί στη χώρα μας σε καμιά 20ριά χρόνια, με το καλό, θα της τρατάρουμε μια πίτα τζιτζικια με απ' όλα!
αποτύπωμα άνθρακα, που είναι το σύνολο των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου που εκλύονται στην ατμόσφαιρα – με απλά λόγια, η ακρίδα δεν βγάζει αέρια, η αγελάδα μας φλομώνει!

ΠΡΟΣΩΠΑ & ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ

Η στήλη, που φιλοξενείτο επί περίπου 13 χρόνια στη τελευταία σελίδα της "Ελευθεροτυπίας", μετακόμισε, και βρήκε στέγη τωρα στην τελευταία σελίδα του ένθετου της κυπριακής εφημερίδας "Φιλελεύθερος". Η ηλεκτρονική διεύθυνση του "Φ" είναι http://www.philenews.com/, και νομίζω πως μπορεί κάποιος να διαβάσει τη στήλη ως έχει στην Pdf έκδοση της εφημερίδας. Ανεξαρτήτως αυτού, μερικά από τα αρθρα θα αναδημοσιεύονται και εδω.

Από το πρώτο φύλλο της 26ης Ιουλίου, ιδού η εισαγωγή στη καινούργια στήλη:

Τα «Πρόσωπα» είναι ορατά. Μερικά τα ξέρουμε κιόλας. Άλλα θα τα μάθουμε καθ’ οδόν. Πολλά Θα μας μείνουν για πάντα άγνωστα. Τα «Προσωπεία», πάλι, δεν τα βλέπουμε. Τα φανταζόμαστε, ίσως. Τα αισθανόμαστε, κάποτε. Τις πιο πολλές φορές πλέουν στα ενδότερα σκοτάδια του καθενός μας. Υπάρχει, όμως,  και για αυτά ένας καθρέφτης, από τον οποίο – θαρρώ – είναι δυσκολότερο να κρυφτείς άμα σε πάρει είδηση και σε «σταμπάρει» δια παντός. Ας πούμε, λοιπόν, πως εμείς εδώ, θα είμαστε ο καθρέφτης. Θα κοιταζόμαστε, αλλά θα βλέπουμε κιόλας. Τα καθαρά, αληθινά πρόσωπα θα είναι τα στολίδια μας. Τα αλλοιωμένα, τα «άλλα μου λέν τα μάτια σου, και άλλα η καρδιά σου», θα είναι οι τοξίνες που καλό είναι οι υγείς οργανισμοί να αποβάλουν…

Tuesday, July 24, 2012

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΦΡΑΝΤΖΟΛΑ: ΣΚΟΡΔΑΛΙΑ ΜΕ ΑΜΥΓΔΑΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑΟΥΡΤΙ (ΠΟΝΤΙΑΚΗ)

Αν έχετε σκοπό να κάνετε μπακαλιάρο η γαλέο τηγανητό με σκορδαλιά δοκιμάστε την Ποντιακή σκορδαλιά με άσπρα αμύγδαλα, ψωμί και γιαούρτι...  Οι Πόντιοι ξέρανε καλά να χειρίζονται τα γαλακτοκομικά και εδώ στην σκορδαλιά δεν έχουν πέσει έξω που προσθέτουν στο τέλος το γιαούρτι. Ο λόγος είναι ότι κόβει την δύναμη του σκόρδου και κυρίως την κάνει γλυκειά στο στόμα. Νομίζω η συνταγή είναι πολύ καλή, εύκολη (λέγε με μούλτι) και το μόνο που πρέπει να προσέξετε είναι το ξίδι να βρείτε ένα καλό και όχι ένα από αυτά τα ... ξίδια που λένε τύπου Πάρου , κλπ.  Για τα σκόρδα να σημειώσω μόνο ότι προσέξτε τι σκόρδα θα βάλετε. Τώρα βγαίνουν τα φρέσκα που είναι δυνατά (καλό θα ήταν να αγοράζατε 3-4 κεφάλια να τα έχετε στο σπίτι γιατί τα κινέζικα τα ομοιόμορφα απλά είναι χάλια...) οπότε ίσως και 3 σκελίδες να είναι αρκετές για να μην γίνει η σκορδαλιά σας τούρμπο και σας αναγνωρίζουν απο τα 10 βήματα !


4 - 5 σκελίδες σκόρδο
1 κ. γλ. εξ. παρθένο ελαιόλαδο
2 κ.σ. καλό μυρωδάτο ξίδι (όχι στυλ Πάρου)
200 γραμμ ψωμί
1 φλ. ξεφλουδισμένα αμύγδαλα
1 κεσέ γιαούρτι 2%
αλάτι

Μουσκέψτε το (κατά προτίμηση μπαγιάτικο) ψωμί και μετά στραγγίστε το καλά.

Ρίξτε στο μούλτι τις σκελίδες απο το σκόρδο,κομμένες την μέση και αφού βγάλετε το φύτρο τους.

Προσθέστε τα ⅔ απο το ελαιόλαδο,το ξίδι και τα αμύγδαλα.

Χτυπήστε τα όλα μαζί καλά, περίπου 3 λεπτά τουλάχιστον μέχρι να διαλυθούν καλά τα αμύγδαλα.

Πάρτε το μισό ψωμί και αφού το κάνετε θρύμματα προσθέστε το στο μούλτι ανακατεύοντας με ένα κουτάλι να ανακατευτεί με το μίγμα. Χτυπήστε τα υλικά 2-3 λεπτά. Προσθέστε στη συνέχεια και το υπόλοιπο ελαιόλαδο, το αλάτι και το ψωμί, ανακατέψτε με ένα κουτάλι και χτυπήστε το μίγμα 1-2 λεπτά.

 Αν δεν ανακατεύεται καλά στο μούλτι προσθέστε 2-3 κ.σ. ελαιόλαδο.

Βγάλτε το μίγμα σε ένα μπολ και προσθέστε τώρα και το γιαούρτιανακατεύοντας καλά. Δοκιμάστε πάλι στο αλάτι και αρχίστε τώρα να τηγανίζετε τον μπακαλιάρο !!... Καλή όρεξη ! 

Monday, July 23, 2012

ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΑ ΠΛΟΙΑ

Του
Λευτέρη Κουσούλη*

Δίπλα από το γλαρονήσι, στην πρώτη μικρή αγκαλιά του Λακωνικού Κόλπου, που την ορίζουν ατάραχα δύο ενετικοί πύργοι, στέκονται τα τρία μαρμαρωμένα πλοία.

Βράχοι σε διάταξη κανονική σαν μικρή νηοπομπή στο προσιτό πέλαγος. Προσιτή και η εικόνα τους από την ακτή, αρπάζουν τη ματιά και ξυπνάνε τη φαντασία.

Οι τρεις πέτρινοι βράχοι, μακρόστενοι και καλοφτιαγμένοι, μοιάζουν από μακριά σαν πλοία σε παράταξη, το ένα πίσω από το άλλο, έτοιμα να σηκώσουν άγκυρες και να υψώσουν πανιά.

Μαρμαροφριγάδες τους λένε οι ντόπιοι. Ένας θρύλος τους αγκαλιάζει. Οι μαρμαροφριγάδες είναι μαρμαρωμένα πλοία. Πλοία πειρατικά, που απείλησαν κάποια στιγμή στον ξεχασμένο χρόνο το χωριό και τους κατοίκους του. Από το μικρό εξωκλήσι του Άι-Γιώργη, που στέκει εκεί σαν ακοίμητος φρουρός του χωριού στην είσοδό του, ανέβηκε – μας λέγανε οι γιαγιάδες μας με ύφος συγκινητικό και με μια περιγραφή συγκρατημένου φόβου – ο ίδιος ο Άι-Γιώργης πάνω στο περήφανο άλογό του και από την κορυφή του ομώνυμου βουνού, που μπροστά του απλώνεται η θάλασσα, μαρμάρωσε τα πειρατικά πλοία και έδιωξε μακριά την απειλή. Μας έλεγαν με τρόπο πειστικό σκυμμένες με αγάπη πάνω στη συντροφιά, ότι στους βράχους του βουνού του Άι-Γιώργη φαίνονται ακόμη οι οπλές του αλόγου, καθώς με την ορμητική του άνοδο ο Άγιος έσπευδε να προστατεύσει τους κατοίκους.

Οι μαρμαροφριγάφες αιώνες τώρα στέκονται εκεί αγέρωχοι και μας καλούν. Σημάδια στη θάλασσα αξέχαστα ορίζουν σαν μικρό σύνορο τη μικρή και μεγάλη θάλασσά μας.

Μπροστά και πίσω από τις μαρμαροφριγάδες, ο κόσμος λίγο αλλάζει, τόσο που θα λέγαμε ότι οι ακτές της Ελίκας και του Μαραθιά μαζί και του Παναρίτη ενώνονται μαζί τους σε μια γραμμή. Αφού όπως παλιά έτσι και τώρα καθώς κολυμπάμε στις πραγματικές ακτές της θάλασσας που αγαπάμε, στις ακτές που η στολισμένη τους γραμμή μάς γοητεύει πάντα σαν γυναικεία κορδέλα στον άνεμο, νομίζουμε ότι θα απλώσουμε το χέρι και θα αγγίξουμε τις μαρμαροφριγάδες, τις ήρεμες ή τις αφρισμένες.

Η θάλασσα ξεκινάει μετά.

Τα μαρμαρωμένα πλοία στέκουν πάντα, δίπλα μας, μπροστά μας, μέρος της καθημερινής μας ζωής, μικρό θαλασσινό σύνορο της ύπαρξής μας, αρχή και αφετηρία των ονείρων χωρίς όρια.

Καλό καλοκαίρι σε όλες και σε όλους.

(*) Ο Λευτέρης Κουσουλης είναι πολιτικός επιστήμονας και συγγραφέας.

Friday, July 20, 2012

"ΕΝΑΣ ΛΑΪΚΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ..."

Ένα κείμενο-κραυγή, που έστειλε Βαρβακειώτης, της γενιάς του '69, αριστερός, όχι σαν τους γιαλαντζί που πήραν ξαφνικά ανάστημα χωρίς ναχουν μπόι, "απο τους in αντιμνημονιακούς", όπως λέει, προς τους παλιούς φίλους και συμμαθητές του. Μέσω ενός εξ αυτών, έφτασε και στα δικά μου χέρια, και με την άδειά του, αλλά χωρίς όνομα, το αναδημοσιεύω. Αξίζει, νομίζω, να διαβαστεί:



"Κοκκινες Σημαίες" της Ruth Dealy

Φίλτατοι Φίλοι,

Μετά την μονομερή καταγγελία της λαϊκής εντολής απ τους  φρόνιμους, η ειρήνη  κι η δημοκρατία  αποδεικνύονται  ιστορικά  για μια ακόμα φορά οι  μεγάλοι  εχθροί  του ελληνισμού. Είναι οι περίοδοι  που η χώρα  πλημυρισμένη από  δημοκράτες και προοδευτικούς  πνίγεται στα σκάνδαλα της εξουσίας και στην λαϊκή διαφθορά. Με το που έσπασε η φούσκα της οικονομίας αποκαλύφθηκε όλη  η αλήθεια. Όποιος μπορούσε, όταν μπορούσε, κι όσο μπορούσε , πράσινος, κόκκινος για γαλάζιος, κατέκλεβε  τα ταμεία της κοινωνίας. Θες τράπεζες, εφορίες , τελωνεία, θες τραίνα, αεροπλάνα και βαπόρια, θες νοσοκομεία, φάρμακα, ταμεία, θες συντάξεις κι επιδόματα, θες πυραύλους  κι υποβρύχια, θες  πανεπιστήμια η νεκροταφεία, θες πεζοδρόμια,  πλατείες, αποχετεύσεις, όπου κι αν ψάξεις, ό,τι και να ψάξεις,  η ίδια  παρέα, η ίδια κατάληξη. Κόμμα, συνδικαλισμός, κλοπές.

Ένας λαϊκός φασισμός διαφθοράς, προέκταση μιας διεφθαρμένης  κι ανίκανης εξουσίας που κατόρθωσε να πτωχεύσει και το φως και τον  ηλιο και τη θάλασσα. Αυτοανοσο νόσημα κατάντησε η δημοκρατία στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία. Έτσι, η χώρα κατέληξε όταν έχει περίσσεια δημοκρατίας να εμφανίζει έλλειμμα δημοκρατών κι όταν έχει περίσσεια δημοκρατών να  εμφανίζει έλλειμμα δημοκρατίας.

 Ένα εσωτερικό μνημόνιο ανυπόγραφο επιβλήθηκε στον ανυπεράσπιστο πολίτη απ' τους "in" αντιμνημονιακους, υποχρεώνοντας τον να εργάζεται για να συντηρεί  διακομματικούς στρατούς και δεξιοαριστερες νομενκλατούρες.

Στις τηλεπαρολες η πατρίδα αποκοιμήθηκε με τους ίδιους καημούς, προδομένη  απ  την ίδια  τη πατρίδα.


Χαλασμένοι του '69.

Πελάτες και έμποροι της αστικής δημοκρατίας και του όποιου σοσιαλισμού.

Προδότες της πολυγαμίας.

Ραντεβού, όπως πάντα, στο παρελθόν μας.

(Το όνομα ΄το ξέρουν μόνο οι φίλοι του)

Thursday, July 19, 2012

ΠΟΣΟ ΟΜΟΡΦΑΙΝΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ Η ΚΑΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ!

Η Σαμπαντέλ είναι μια όμορφη πόλη στη Καταλονία, περίπου 20 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Βαρκελώνης. Τον περασμένο Μάιο συμπληρώθηκαν 130 χρόνια από την ίδρυση της Τράπεζας Σαμπαντέλ, η οποία, με την ευκαιρία αυτή, έκανε ένα υπέροχο δώρο στους κατοίκους της πόλης. Ένα δώρο-έκπληξη, στην κεντρική πλατεία, όπου συγκεντρώθηκαν μέλη της Συμφωνικής Ορχήστρας του Βαλλέ, και τις χορωδίες του συνόλουΛίντερ, της Όπερας της Σαμπατέλ, και της Σχολής Καλών Τεχνών της πόλης, και ερμηνευσαν το φινάλε από την περίφημη 9η Συμφωνία του Λούντβιχ Φαν Μπετόβεν. Το αποτέλεσμα θα το απολαύσουμε τώρα. Και κυρίως, την επίδραση που έχει η καλή μουσική στα πρόσωπα των απλών ανθρώπων, από τους πιο μικρούς σε ηλικία, μέχρι και τους πιο μεγάλους.

Ο ΚΑΛΟΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΜΑΡΚΟΣ

Μέρες απερίγαπτου καύσωνα στη Κύπρο. Η Λεμεσός, όπως και όλες οι παραθαλάσσιες πόλεις, έχει και το επιπρόσθετο βάσανο της υγρασίας. Περπατώ στην άκρη ενός δρόμου που βρίσκεται υπό πλήρη ανασκευή. Η απόσταση από το μέρος όπου στάθμευσα το αυτοκίνητό μου, μέχρι εκεί όπου είχα ραντεβού, δεν είναι μεγαλύτερη από 200 μέτρα. Είμαι κιόλας λουσμένος στον ιδρώτα, αγκομαχώ και γκρινιάζω. Αποδέκτης όλης αυτής της δυστυχίας μου, είναι ένας νεαρός άνδρας που στρώνει χώμα στον δρόμο με το φτιάρι του. Παράδίπλα, άλλοι τρείς εργάτες κάνουν διαφορετικές εργασίες. "Βάσανο", λέω στον πρώτο, αναζητώντας τη συμπόνοιά του. Μου απαντά με χαμόγελο δυσερμήνευτο. Εικάζω ότι εμπεριέχει αυτό που αποζητούσα, αλλά εμπεριέχει και πικρό σαρκασμό. Σαν νάθελε να μου πεί, "ναι, σε καταλαβαίνω, αλλά καταλαβαίνεις άραγε και εσύ από ποιόν γυρεύεις πρηγοριά και συμαράσταση;"

Η προφορά του μου ακούγεται οικεία. Δεν έχει τα βαριά και στρογγυλά σύμφωνα της κυπριακής λαλιάς.

"Από που είσαι;", τον ρωτώ.
"Από Χαλκίδα", απαντά. "Εσύ;"
"Αθηναίος", του λέω. "Βέρος".
"Α, γι' αυτό μου είσαι ευαίσθητος!", αποκρίνεται γελαστά, και μου κάνει "έλα", για να μοιραστώ μαζί του μια σκιά ανεπαίσθητη. Εκεί, έχοντας ξεχαστεί από "το βάσανο του καύσωνα", μου διηγήθηκε τη μικρή του ιστορία.

Ήρθε φέτος στο νησί. Τον Μάρτιο. Είναι 23 χρονών, απόφοιτος της Ανωτάτης Εμπορικής, με κλίση κι αγάπη προς τα λογιστικά. Δουλειά στην Ελλάδα δεν βρήκε - έναν χρόνο στο ψάξιμο. Μια φίλη, συμφοιτήτριά του από την Κύπρο, τον έπεισε να δοκιμάσει την τύχη του εδώ. Δούλεψε τρείς μηνες στη λαχαναγορά, στου Ρέντη για να βγάλει το αεροπορικό του εισιτήρια και τα πρώτα του βασικά έξοδα στη Κύπρο.

Από την πρώτη εβδομάδα βρήκε δουλειά - εργάτης σε εταιρεία οδοποιίας, που έχει αναλάβει το έργο της ανακαίνισης όλων των δρόμων στη παλιά πόλη της Λεμεσού. Στον δεύτερο μήνα, βρήκε και την δεύτερή του δουλειά. Σερβιτόρος σε παραθαλάσσιο μπαρ-εστιατόριο στον πεζόδρομο του Αγίου Τύχωνα, στην τουριστική περιοχή της πόλης.

Δεν έχει ούτε μία μέρα ρεπό, αλλά είναι πανευτυχής. "Ηρθα για να δουλέψω, όχι για να κάθομαι", μου λέει. "Οταν στρώσουν τα πράγματα, και μία μέρα τον μήνα να μου δώσουν ρεπό, θα την απολαύσω σαν θείο δώρο".

Μου είπε ακόμα ότι όπου νάναι θάρθουν κι άλλα φιλαράκια του από την Ελλάδα - "αν και Ελλάδα είναι και εδώ", συμπληρώνει.

Ο Μάρκος, είμαι σίγουρος, θα προκόψει στη ζωή του. Θα φτάσει πολύ ψηλά, γιατί τα χαμηλά ούτε τον φοβίζουν, ούτε τον απωθούν. Θα προκόψει, επίσης, γιατί σε αντίθεση με μένα, δεν γκρινιάζει για τη ζέστη!...

... ΜΙΑ ΛΕΜΟΝΙΑ ΑΝΘΙΖΕΙ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Ένα τραγούδι για την ημέρα. Ιδιαίτερες συστάσεις δεν χρειάζονται. Κρατάμε από αυτό την απλότητα και ανεμελιά μιας Ελλάδας που δεν ήταν πλούσια στα καταναλωτικά κιτάπια μας, αλλά χαμογελούσε, πάλευε, παραστεκόταν. Μιας Ελλάδας που έπαιρνε δύναμη και ελπίδα από "μια λεμονιά π' ανθίζει στη γειτονιά"...

Το τραγούδι είναι, βεβαίως, το "Υπομονή". Ειναι γραμμένο από τον Σταύρο Ξαρχάκο. Οι στίχοι είναι του Αλέκου Σακελλάριου. Και το ερμηνεύουν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και η Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Wednesday, July 18, 2012

"ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ, ΑΛΛΑ ΦΟΝΙΑΣ ΣΑΣ!"



El Mariachi - Εργο σε μπλε και μαύρο, του Shawn McNalty
 Η εφαρμογή των όρων του Μνημονίου (που εμένα δεν με βρίσκει τόσο αντίπαλό του, όσο με βρίσκει η απάτη και κουτοπονηριά του γραφειοκραικού συστήματος μέσα στο οποίο "μεγαλούργησε" τις τελευταίες δεκαετίες ο Έλληνας), δεν έχει καμμία σχέση με όσα γράφονται ότι είναι "απόφαση της τρόϊκας". Ο μύθος ότι κάποιοι κακοί δανειστές απ' έξω (αλήθεια, ξέρετε κανέναν δανειστή άγιο;) μας υποδεικνύουν από που θα εξοικονομήσουμε λεφτά και μας διατάσσουν πως να τα εισπράξουμε κιόλας, πρέπει να σταματήσει. Άλλωστε, μόνο ένα διαστροφικό μυαλό μπορεί να συλλάβει την ιδέα των χιλίων έμμεσων (τρόπος του λέγειν!) και άλλων εξωφρενικών φόρων που καλούμαστε να πληρώσουμε (ΕΤΑΚ, Εκτακτη Εισφορά, κλπ), και αυτό το μυαλό μπορεί να είναι ΜΟΝΟ ελληνικό. Έχουν τα μειονεκτήματά τους οι δανειστές μας, και είναι πολλά και "σκληρά". Δεν είναι αυτοί όμως που ανακάλυψαν όλους αυτούς τους απίστευτους τρόπους για να αρπάξουν χρήματα από τον απλό κοσμάκη. Αυτό, είναι έργο αποκλειστικά των ελληνικών αρχών που, αδυνατώντας να κάνουν ουσιαστικές περικοπές εκεί που πρέπει, βρήκαν ευκολότερο να επιβάλουν το ένα χαράτσι μετα το άλλο, και κυριολεκτικά να γονατίσουν τους πολίτες.

Διαβάστε αυτήν την επιστολή διαμαρτυρίας και απόγνωσης, που έστειλε στις ανάλγητες και διεφθαρμένες φορολογικές μας αρχές, ένας συμπολίτης μας από την Ιεράπτερα, ο οποίος κυριολεκτικά εξευτιλίζει το "σκεπτικό" όλων εκείνων των δημοσιουπαλληλικής νοοτροπίας καθαρμάτων που σοφίζονται τέτοια μέτρα, και καταλήγει με την υπερήφανη κραυγή που είναι και τίτλος αυτού του σημειώματος.

Η επιστολή δημοσιεύτηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα "Το Ποντίκι".

Tuesday, July 17, 2012

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΦΡΑΝΤΖΟΛΑ: ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ ΒΕΡΥΚΟΚΟ (Ρίκο-Ρίκο-Ρίκοκό!)

Αυτή την εποχή υπάρχουν ακόμα ωραία βαρύκοκα με τα οποία μπορείτε να κάνετε μιά εξαιρετική, μυρωδάτη μαρμελάδα, την πιό ωραία νομίζω από παρόμοια φρούτα. Η συνταγή που ακολουθεί είναι μιά κλασική συνταγή που ξέρουν οι περισότεροι να κάνουν αλλά εδώ δίνει και ... αναλυτικές οδηγίες πότε θα βγάλετε την μαρμελάδα απο την φωτιά ώστε και ωραίο ανοικτό χρώμα να έχει και να είναι και ¨δεμένη". Το κλειδί στην ιστορία είναι ένα θερμόμετρο κατάλληλο για μαρμελάδες (καλύτερα ψηφιακό). Η κρίσιμη θερμοκρασία είναι οι 104 η οι 105 βαθμοί ...  Διαβάστε προσεκτικά την περιγραφή της διαδικασίας απομάκρυνσης της μαρμελάδας απο την φωτιά και θα καταλάβετε !  Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο μπορείτε να κάνετε και μαρμελάδα ροδάκινο με την διαφορά ότι στο ροδάκινο η φλούδα τους θα πρέπει ίσως να βγεί επειδή δεν λιώνει όπως του βερύκοκου.

ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ ΒΕΡΥΚΟΚΟ

1 κιλό ώριμα βερύκοκα
800 γραμμ ζάχαρη
1,5  κ.σ. φρέσκο χυμό λεμόνι

1 θερμόμετρο κατάλληλο για μαρμελάδες

Πλύνετε καλά τα βερύκοκα και ανοίξτε τα στη μέση για να βγάλετε το κουκούτσι. Με ένα μαχαιράκι κόψτε λίγο και πετάξτε την περιοχή γύρω από το πάνω μέρος που ήταν το κοτσανάκι τους ώστε να μείνει η σάρκα καθαρή από κάθε σημάδι. Μην τα κόβετε σε μικρά κομμάτια, αφήστε τα όπως είναι  επειδή θα λιώσουν στο βράσιμο και και έτσι θα παραμείνουν με μια υποψία “φλούδας” δίνοντας ωραία υφή στο στόμα.

Βάλτε τα βερύκοκα μέσα στην μεγάλη σας κατσαρόλα που έχετε σκοπό να κάνετε την μαρμελάδα και ρίξτε την ζάχαρη.

Ανακατέψτε καλά να πάει παντού, προσθέστε περίπου 80 γραμμ νερό και στην συνέχεια ανοίξτε την φωτιά στην μέση της ισχύος της ( π.χ. στο 5 εαν έχει μαξ το 9). Αφήστε τα υλικά να ζεσταθούν καλά ανακατεύοντας που και που για περίπου μισή ώρα. Δυναμώστε τη φωτιά αλλά όχι στο μαξιμουμ, μέχρι που θα αρχίσει ο βρασμός της μαρμελάδας. Ο βρασμός πρέπει να είναι ελεγχόμενος (μένουμε συνέχεια από πάνω απο την κατσαρόλα) γιατί διαφορετικά η μαρμελάδα θα φουσκώσει και θα χυθεί.

Ανακατεύετε συνεχώς με μία τρυπητή και μετά από 5 λεπτά βάλτε το θερμόμετρο να δείτε που έχει φτάσει η θερμοκρασία. Αν είμαστε γύρω στους 100 βαθμούς θέλουμε ακόμα 10΄ περίπου μέχρι να πάμε στους 104 βαθμούς που είναι η “κρίσιμη” θερμοκρασία.  Τώρα τραβήξτε την κατσαρόλα απο την φωτιά και αφού σταματήσει ο βρασμός βγάλτε με μία κουτάλα η την τρυπητή τον πυκνό αφρό που μαζεύεται στα άκρα. Δεν χρειάζεται να φύγει όλος, αλλά ο πολύς αφρός πρέπει να φύγει. Επαναφέρετε την κατσαρόλα στην φωτιά και συνεχίστε να ανακατεύετε συνέχεια βλέποντας πάντα το θερμόμετρο. Για σωστή θερμομέτρηση πρέπει το θερμόμετρο να μην ακουμπά στον πάτο της κατσαρόλας αλλα η άκρη του να βρίσκεται στο κέντρο πάνω από τον πάτο για να δείξει σωστή ένδειξη.

Οταν η θερμοκρασία φτάσει στους 104 βαθμούς και τραβήξουμε την κατσαρόλα απο την φωτιά η μαρμελάδα θα έχει ωραίο, ανοιχτὀ χρώμα και θα είναι λίγο αραιή όταν θα κρυώσει. Σε πολλούς αρέσει έτσι. Αν την αφήσουμε και άλλο στην φωτιά και η θερμοκρασία ανεβεί στους 105 βαθμούς η μαρμελάδα θα πάρει ένα λίγο πιο σκούρο χρώμα και όταν κρυώσει θα είναι πιο δεμένη. Τραβήξτε αμέσως την κατσαρόλα μόλις δείτε 105 βαθμούς στο θερμόμετρο (καλύτερα ψηφιακό θερμὀμετρο...). Δεν πρέπει να ανέβει και άλλο η θερμοκρασία. Αρα, βγάζουμε την κατσαρόλα απο την φωτιά είτε στους 104 βαθμούς (και ίσως μετά από 1-2 λεπτά αφού φτάσει στους 104 βαθμούς)  η αμέσως μόλις φτάσει στους 105 βαθμούς αν την θέλουμε πιο δεμένη.

Προσθέτουμε το χυμό λεμὀνι και ανακατεύουμε να πάει παντού και για να κόψει την γλυκειά γεύση και για να την διατηρήσει ίσως και 1 χρόνο μέσα σε ψυγείο. Συσκευάζουμε σε πολύ καλά πλυμένα γυάλινα βαζάκια (τα οποία για καλύτερη απολύμανση μπορούμε να βάλουμε σε φούρνο στους 110 βαθμούς για 20 λεπτά) και την φυλάμε στο ψυγείο μέχρι 1 χρόνο η μέχρι και  2-3 μήνες εκτός ψυγείου.

Thursday, July 12, 2012

ΠΟΤΕ, ΑΛΗΘΕΙΑ, ΘΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ;

Η επιλογή μουσικής για την ημέρα, είναι το τραγούδι "Κάπου θα συναντηθούμε" του Γιάννη Μηλιώκα, που εδω το μοιράζεται με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον Γιάννη Κούτρα, τον Κώστα Μακεδόνα, και τον Δημήτρη Σταρόβα, στην εκπομπή "Στην Υγεία Μας" του Σπύρου Παπαδόπουλου στην ΕΡΤ. Ειναι ένα παλιό τραγούδι (του τέλους της δεκαετίας του '80 αν θυμάμαι καλά), που σήμερα είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Αφού, σε έναν τόπο μια σταλιά, που βρίσκεται μάλιστα στο χείλος του γκρεμού, ούτε μία χούφτα άνθρωποι δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Να συναντηθούμε, βρ' αδερφέ, για να γλιτώσουμε τη χώρα μας από την βέβαιή της καταστροφή.

Tuesday, July 10, 2012

ΛΙΜΑΝΙΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ

O καλός μου φίλος Στέλιος Τακετζής, που μας επισκέπτεται συχνά από τη Νέα Υόρκη, γράφει το παρακάτω σημείωμα με τις πικρές εντυπώσεις του από μιαν επίσκεψη. Ο Στέλιος δεν ειναι ο "μέσος ομογενής", που έρχεται στη πατρίδα και τα βλέπει όλα αυστηρά και αφ' υψηλού. Ο Στέλιος ζεί στην Αμερική, αλλά συνεχώς "είναι εδώ". Οσο τον πληγωνει ο τόπος ετούτος, άλλο τόσο τον συγκινεί και τον αγαπά. Γι' αυτό, έχει και το δικαίωμα (εγω θα έλεγα και την υποχρέωση), να μας τη λέει...

Έχει και η ... γραφικότητα τα όριά της! 

Στο λιμάνι της Πάρου έτοιμοι για αναχώρηση. Περιμένουμε στην σειρά μέσα σε δύο υπόστεγα με σιδεριές γύρω γύρω κάτι σαν κλουβί για ανθρώπους. Στο μπροστινό άκρο του κλουβιού μία σιδερόπορτα ανοίγει όταν το πλοίο είναι έτοιμο να δεχτεί τις ορδές των αναχωρούντων επιβατών που θα τρέξουν σέρνοντας βαλίτσες και μωρά να εξασφαλίσουν μία θέση βολική. Οι επιβάτες δεν χωρούν στα δύο διαθέσιμα υπόστεγα και αρκετές εκατοντάδες είναι αναγκαστικά εκτός κλουβιών. Με το που δένει το πλοίο και κατεβαίνουν οι καταπακτές ανοίγει η τεράστια πύλη της εξόδου να βγουν οι αφιχθέντες επιβάτες ενώ φυσικά οι πύλες των κλουβιών παραμένουν κλειστές ώσπου να φύγουν οι αφιχθέντες επιβάτες. Οι εκατοντάδες επιβάτες που ήσαν έξω από τα κλουβιά της ουράς ορμούν από την πύλη της εξόδου και πηγαίνουν πρώτοι στην καταπακτή και εμείς που είχαμε πάει νωρίς όταν ανοίγουν οι πόρτες των κλουβιών βρισκόμαστε στην καταπακτή τελευταίοι. Αισθάνθηκα αμήχανος, οργισμένος και λίγο μαλάκας που περίμενα στην ουρά. Αναφέρω το περιστατικό γιατί αντανακλά εν πολλοίς την σύγχρονη Ελλάδα. Οι υποδομές τελείως ανεπαρκείς (σε λιμάνι του 2012 με πλοία 2500 επιβατών δεν υπάρχουν τερματικοί σταθμοί άλλα κλουβιά που με το ζόρι χωρούν 300 άτομα) αυτοί που ενεργούν νόμιμα βρίσκονται τελευταίοι και αισθάνονται μαλάκες και αυτοί που παρανομούν το κάνουν όχι πάντα εκ προμελέτης αλλά απλά γιατί τους δίνεται η ευκαιρία και δεν υπάρχει περιορισμός (κι εγώ αν είχα πάει λίγο αργότερα και δεν χωρούσα στα υπόστεγα και άνοιγε μια πύλη μπροστά μου ισως να μπούκαρα).

Η ΑΣΓΑΤΑ (ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΑΣΓΑΤΑ) ΤΟΥ ΑΕΝΑΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Μια όμορφη «εικόνα» της Ασγάτας – Δεσπόζει το επιβλητικό καμπαναριό

Η Ασγάτα είναι ένα μικρό, ορεινό χωριό, το ανατολικότερο της Επαρχίας Λεμεσού, στη Κύπρο, σε απόσταση μόλις 26 χιλιόμετρα από την πόλη, κτισμένη μέσα σε μιαν υπέροχη κοιλάδα, σε υψόμετρο 190 μέτρων.

Ο ελληνισμός, που απλώνει ρίζες παντού, κι ανθεί καρπούς αιώνιους, έχει έναν, τουλάχιστον, βλαστό, ακόμα και για τα πιο μικρά, απόμακρα, και ελάχιστα γνωστά χωριά του. Στις 24 του περασμένου μηνός, σε ένα αγρόκτημα στο Long Island της Νέας Υόρκης, και στο προαύλιο μιας Ελληνορθόδοξης εκκλησίας που έχει κτιστεί εκεί, της Εκκλησίας της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, κυμάτισαν μαζί, δίπλα-δίπλα, τρείς σημαίες: Η Ελληνική, η Κυπριακή και η Αμερικάνικη.

Η Εκκλησία ιδρύθηκε από Κύπριους μετανάστες, και από Ελληνοαμερικανούς δεύτερης γενιάς, πρόσφυγες από την Μικρά Ασία και από τα νησιά του Αιγαίου. Όπως διαβάζω σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στο Hellenic News of America, άρθρο γραμμένο από την Κατερίνα Τσούνη, (http://www.hellenicnews.com/index.php/omogenia-a-national-issues/item/205-asgata-association-of-cyprus-memorial-service-remembers-fallen-heroes), ή εκκλησία της Μεταμόρφωσης δεν κτίστηκε από τους πλουσίους Έλληνες της Αμερικής, αλλά από τους "σκληρά εργαζόμενους γουναράδες και εστιάτορες της δεκαετίας του '60". Πολλοί από αυτούς, κυρίως εκείνοι που άνοιξαν εστιατόρια (αφού οι πλείστοι γουναράδες ήσαν από την Καστοριά), κατάγονταν από το χωριό της Ασγάτας στη Κύπρο.

Στις 24 Ιουνίου, λοιπόν, ο Σύλλογος των Καταγομένων από την Ασγάτα, διοργάνωσε εκδήλωση στη μνήμη όσων, Κυπρίων και Ελλαδιτών, έπεσαν στον αγώνα εναντίον των Τουρκών εισβολέων του 1974. Παρούσα, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, ήταν και η Γενική Πρόξενος της Κύπρου στη Νέα Υόρκη, κα. Κούλα Σοφιανού, η οποία στον σύντομο λόγο της, είπε και το εξής συγκινητικό και αληθινό:

"Ευχαριστούμε όλους τους εξ Ελλάδος φίλους μας για την συνεχή υποστήριξή τους κάθε χρόνο. Όπου υπάρχουν Έλληνες, υπάρχει και μια Εκκλησία. Ορθοδοξία και Ελλνισμός πάνε χέρι-χέρι".

Παραθέτω και μιαν ωραιότατη, και λιτή, περιγραφ΄γ από το ρεπορτάζ της Κατερίνας Τσούνη:

"Κυπριακά εδέσματα και αναψυκτικά προσφέρθηκαν από το Τμήμα Γυναικών του Συλλόγου των Ασγατινών. Έπειτα, ακολούθησε ένα πατροπαράδοτο φαγοπότι. Ο Δημήτρης και η Χρυστάλλα Σταυρινίδη, από το Southold, ήρθαν στην εκδήλωση μαζί με τα δύο εγγόνια τους. Ο Βασίλης (Μπιλ) και η Ελένη (Χέλεν) Κοντού, μετανάστες από το Καρπενίσι, έρχονται εδώ κάθε χρόνο, τα τελευταία 15 χρόνια. Το Καρπενίσι, στην Κεντρική Ελλάδα, ισοπεδώθηκε από τους Γερμανούς στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και στη διάρκεια του Εμφυλίου. Οι άνθρωποι αυτοί διασθάνονται απόλυτα τη φρίκη της ξένης εισβολής."

Από το χωριό της Ασγάτας κατάγεται ο Θεμιστοκλής Κωνσταντινίδης και η οικογένειά του. Ηταν οι πρώτοι Ελληνες που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Λόνγκ Άϊλαντ, όπου ειναι σήμερα η Εκκλησία του Σωτήρος. Ο Νίκος Νεοκλέους ήταν ο πρώτος που διοργάνωσε αυτήν την εκδήλωση μνημης πρίν από 32 χρόνια.

Όσο υπάρχουν αυτοί οι λίγοι, αλλά παμμέγιστοι Έλληνες, εμείς εδώ, οι αλλοιωμένοι, της καταπατημένης (και από εμάς τους ίδιους) Μητρόπολης, μπορούμε να έχουμε ελπίδα. Οι μετανάστες μας, οι απόδημοι όπως τους λέμε, δεν εγκατέλειψαν την πατρίδα ποτέ. Την "μετέφεραν" κάπου αλλού, της έδωσαν εκεί ζωή, και υπόσταση.

Αν υπάρχουν σήμερα η Ασγάτα στη Λεμεσό, το Καρπενίσι στην κεντρική Ελλάδα, η Κάλυμνος στα Δωδεκάνησα, τα Ζαγόρια στην Ήπειρο, η Ανθούσα στον κατεχόμενο βορρά της Κύπρου, είναι κυρίως, για να μην πω μόνο, επειδή σε κάθε άκρη και γωνιά του Πλανήτη ετούτου κάποιοι αληθινοί Έλληνες κρατάνε το καντήλι αναμμένο, και πάνε κάθε Κυριακή, με όλη την οικογένειά τους, παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα,  στην Εκκλησιά τους, στο Λόνγκ Άϊλαντ, στο Έσσεξ, στη Μελβούρνη, στην Πρετόρια ή στη Κινσάσα, κάνουν τον σταυρό τους, κοινωνούν, κτυπάνε την καμπάνα, τραγουδούν, χορεύουν, τρώνε, πίνουν, και θυμούνται...

ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ ΑΝΕΜΕΛΙΑΣ ΜΕ ΣΟΛΟ ΤΣΙΡΙΧΤΗ ΦΩΝΗ




Ημερολόγιο 04.07.2012

Είμαι στο Starbucks της Κηφισιάς. Σε διπλανό τραπέζι τρείς φίλες και συμμθήτριες κουβεντιάζουν μεγαλόφωνα και μ' ενθουσιασμό. Η μία, έχει πολύ τσιριχτή φωνή, και μ' ενοχλεί. Διαβάζω την εφημερίδα μου, και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στις ειδήσεις και τα άρθρα. Γυρίζω και την κοιτάζω αυστηρά. Είναι πολύ γλυκό το πρόσωπό της...

Κάποια στιγμή, προτίθεται στην κοριτσοπαρέα ένα αγόρι - φίλος και συμμαθητής τους και αυτός. Η κουβέντα της παρέας γίνεται πιο θορυβώδης. Η κοπέλλα με την τσιριχτή φωνή, αλλά και το γλυκύτατο πρόσωπο, ανεβάζει πιο πολύ τα ντεσιμπέλ και τον ενθουσιασμό της. Νομίζω ότι, από τις άλλες δύο, πρέπει να ενδιαφέρεται αυτή για το αγόρι.

Όπως και ναχει, ο θόρυβος άξαφνα, στ' αυτιά μου, γίνεται μουσική. Εγκαταλείπω τις σκοτεινές μου σκέψεις, και με εγκαταλείπουν και αυτές. Διπλώνω την βαριά, από δυσάρεστα νέα, εφημερίδα μου, και αφήνομαι στην υπέροχη μελωδία των εφηβικών φωνών που μουρχονται από το τραπέζι λιγο πιο πέρα.

Η μεγάλη ενόχληση, μετατρέπεται σε μικρή ευφορία. Η τσαντίλα, σε γλυκειά απόλαυση. Οι "θυμωμένες θεωρίες" για το "πως κατάντησε", και "που πάει η νεολαία μας", απορρίπτονται και καταρρέουν πανγυρικά από το θεσπέσιο κοντσέρτο μιας παρέας. Το κοντσέρτο της ανεμελιάς, με σόλο τσιριχτή φωνή γλυκυτάτου κοριτσιού!

Και όλ' αυτά, πόσο όμορφα, αλήθεια, μπλέκονται ταυτόχρονα με το αυθόρμητο γέλιο όλης της παρέας, που κάποιοι δυσκοίλιοι, ίσως και εγώ με αυ΄τούς, οδηγήσει στο μίζερο συμπέρασμα ότι "ορίστε, αυτά τα παιδιά, τα παιδιά μας, πρέφα δεν έχουν πάρει από την κρίση".

Κι όμως, αυτή ακριβώς η άγνωστή μου παρέα, είναί για μένα το μόνο ίσως, πραγματικά ελπιδοφόρο μήνυμα που έλαβα τον τελευταίο, δύσκολο καιρό. Δεν μπορώ να περιγράψω εύκολα με λόγια το συναίσθημα μέσα μου που γεννάει αυτήν την ελπίδα. Υποθέτω - και, μόνο υποθέτω - ότι πρέπει να έχει να κάνει με την καθαρότητα των προσώπων, και με την αγάπη που έχουν μέσα τους αυτά τ παιδιά, και που λαχταρούν να την μοιραστούν, απλόχερα και θορυβώδικα, και με άλλους.

Υ.Γ.: Από τα μεγάφωνα του Starbucks, ακούγεται τώρα, και πόσο ταιριαστό είναι, μα τον Θεό, το "Is this love?" του μέγα Bob Marley.

Monday, July 9, 2012

ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΥΧΗ ΔΙΑΒΑΙΝΕ*


Η σκέψη πέρασε πολλές φορές από το μυαλό μου τα τελευταία χρόνια (δεν θυμάμαι ακριβώς πόσα), αλλά όχι βέβαια με το υπέροχο χιούμερο του Αρκά. Να γινόταν, λέει, να εξαφανιστώ από την τρέχουσα, ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, και να επέστρεφα, όχι όταν η χώρα θα ευημερούσε πάλι, αλλά όταν οι άνθρωποί της αποφάσιζαν, όλοι μαζί, παρά τις διαφωνίες τους, να εργαστούν χέρι-χέρι για τη σωτηρία της.

Στον πόλεμο, όσες νίκες κατακτήσαμε, έτσι μόνο το πετύχαμε. Μαζί, και χέρι-χέρι.

Πόλεμο έχουμε και τώρα. Αλλά οι μισοί και πλέον πολίτες αυτού του τόπου θεωρούν ότι έχουμε απλώς "μια έξωθεν ανωμαλία", με ντόιπους υπηρέτες της, και ότι εάν η τύχη του τόπου περάσει στα δικά τους χέρια, όλα θα διορθωθούν.

Αυτή η εγκληματική διχόνοια έχει διώξει περισσότερους νέους ανθρώπους από την Ελλάδα, απ' ότι η οικονομική της κρίση. Ποιός νοήμων πατριώτης θα ήθελε να μείνει εδώ, όταν ακούει φερ ειπείν στη Βουλή, κάτι ακατάσχετους τύπους σαν τον ουδέποτε έχοντα ιδρώσει για μεροκάματο Καμμένο (και πόσοι άλλοι, αλήθεια, σαν και δαύτον υπάρχουν...), να ουρλιάζει (διότι να ομιλεί δεν γνωρίζει), ότι όσοι Ελληνες υπέγραψαν τα Μνημόνια στην Ελλάδα πρέπει να δικαστούν επ' εσχάτη προδοσία;

Γι' αυτό, όπως λέει κι ο σοφός Αρκάς, τυχερός, σήμερα, όποιος είναι στη φυλακή ισοβίτης!

Sunday, July 8, 2012

Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΣΤΟΝ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ ΤΟΥ*


Ο αδελφός του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκεζ, δήλωσε χθες ότι ο Κολομβιανός συγγραφέας, τιμηθής με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1982, που σήμερα ειναι 85 ετών, πάσχει από άνοια. "Η μνήμη του έχει εξασθενήσει πολύ", είπε ο Τζέϊμι Γαμπρέλ Μάρκες σε διάλεξή του σε φοιτητές στη Κολομβία, "και συχνά μου τηλεφωνεί και μου κάνει πολύ βασικές ερωτήσεις."

"Έχει πρόβλημα με τη μνήμη του. Μερικές φορές κλαίω, γιατί νοιώθω ότι τον χάνω", πρόσθεσε.

Ο νεωτερος αδερφός του νομπελίστα συγγραφέα είπε ακόμα ότι ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει εγκαταλείψει πιά, οριστικά, το γράψιμο.

Το πιο γνωστό έργο του Μάρκες, το "Εκατό Χρόνια Μοναξιάς", αρχίζει με την ιστορία μιας οικογένειας που αδυνατεί να περιποιηθεί τον παππού της, που έχει άνοια. "Ειναι μια ασθένεια κληρονομική, στην οικογένεια", δήλωσε στο BBC αδελφός του.

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ζεί τώρα στο Μεξικό, και δεν έχει κάνει καμμία δημόσια εμφάνιση τα τελευταία χρόνια.

Άλλα σπουδαία μυθιστορήματά του, είναι το "Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας", το "Χρονικό Ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου", και το "Ο Στρατηγός στον Λαβύρινθό του".

Το πιο γνωστό βεβαίως α΄π' όλα, είναι το "Εκατό Χρόνια Μοναξιάς", που έχει πουλήσει περισσότερα από 30 εκατομμύρια αντίτυπα, και έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες.

* Έχει δίκιο ο Θοδωρής. Ο τίτλος, από το γνωστό βιβλίο του Μάρκες, είναι ο πιο ταιριαστός για αυτήν την είδηση.

Saturday, July 7, 2012

ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΕΝΟΣ, ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΥΣΙΑ


Του
ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ*

Στο aixmi.gr στις 31/12/2011, αναρτήθηκε κείμενό μου με τίτλο «Το μανιφέστο του ενός».
Το κείμενο εκείνο γράφτηκε με αφορμή τις δημόσιες θέσεις των τότε πρωταγωνιστών του ΠΑΣΟΚ, ότι το Κίνημα χρειάζεται ένα νέο μανιφέστο.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Και το αυλάκι έγινε χείμαρρος.
Και αυτός ο χείμαρρος παρέσυρε πολλά και πολλούς.
Έτσι, και μετά τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, η μετάβαση που ζούμε βρίσκεται σε εξέλιξη. Τη βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας. Και εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους. Μέσα σε λιγότερο από μία εβδομάδα, για παράδειγμα, πρόσωπα και πολίτες διακινούν και διακηρύσσουν την ανάγκη για το δικό τους μανιφέστο. Από την πρωτοβουλία Μόσιαλου, την πρωτοβουλία «Π80», την πρωτοβουλία «Ανοιχτή Κοινωνία», μέχρι την αναζήτηση του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ για την αυτο-ανασυγκρότησή του.

Εξαιρετικά ενδιαφέροντα όλα αυτά.

Θέση μου ήταν πάντα ότι όποιος επιχειρεί να γράψει ένα νέο μανιφέστο μπορεί και να αλλάξει τον κόσμο.
Πλην όμως. Ένα μανιφέστο για να είναι μανιφέστο, να λειτουργήσει δηλαδή ως εμπνευστική και κινητήρια δύναμη μεταβολής, πρέπει όχι απλώς να διαπνέεται αλλά να συγκλονίζεται από πολιτική ουσία.
Να αποφεύγει τη γενικολογία, να αντιστρατεύεται τη διαπιστωτική λογική, να ορίζει τα πράγματα με το όνομά τους.
Να βρίσκεται απέναντι. Δηλαδή να αποσαφηνίζει με καθαρότητα και διαύγεια αυτό στο οποίο εναντιώνεται. Χωρίς σαφή και καθαρή εναντίωση, δηλαδή χωρίς θέση απέναντι και εναντίον δεν νοείται πολιτικό μανιφέστο. Και το εναντίον και το απέναντι πρέπει να είναι εναντίον και απέναντι του εξουσιαστικού πλέγματος και των προσώπων που το υπηρετούν. Η εναντίωση στα πρόσωπα σημαίνει εναντίωση στην αντίληψη εξουσίας που τα διαπνέει και όχι στα υποκείμενα που φέρουν το Α ή Β ονοματεπώνυμο. Η εναντίωση φέρει πάντοτε μέσα της την οδύνη της σύγκρουσης και το κόστος της πορείας. Χωρίς αυτά δεν μπορεί να νοηθεί νέα πορεία.
Να διατυπώνει, τέλος, μια σαφέστερη, κατά το δυνατόν, κατεύθυνση ανατροπής. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από το συγκεκριμένο. Κάθε πολιτικό μανιφέστο δοκιμάζεται στη συνάντησή του με τον πραγματικό κόσμο. Εκεί που οι συγκεκριμένοι άνθρωποι της εποχής, που πορεύονται με την εμπειρία τους και πασχίζουν και πάσχουν για την ελευθερία τους, αναζητούν δρόμους ατομικής και συλλογικής έκφρασης. Έκφρασης ελευθερίας.

Εύχομαι από την καρδιά μου επιτυχία σε κάθε συμπολίτη μας και σε κάθε κίνηση, είτε είναι μικρή είτε μεγάλη, είτε έχει διαδρομή είτε δεν έχει.
Η χώρα θα βγει από το πολιτικό της αδιέξοδο, δηλαδή θα θρυμματίσει τις φεουδαρχικές σχέσεις εξουσίας, μόνο μέσα από τη νέα συνειδητοποίηση.

(*) Ο Λευτέρης Κουσούλης είναι Πολιτικός Επιστήμονας, και το άρθρο του αυτό, που δημοσιεύτηκε χθες στο aixmi.gr, παραχωρήθηκε από τον ίδιο και στο δικό μας ιστολόγιο. Τον ευχαριστούμε.

Friday, July 6, 2012

150.000 "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ"!


Ευχαριστώ πολύ!
 Από αργά χθες το βράδυ, 5 πρός 6 Ιουλίου, το filofterο, που ανέβασε το πρώτο του post στις 25 Σεπτεμβρίου του 2010, ξεπέρασε και τις 150.000 επισκέψεις. Δηλαδή, σε λιγότερα από 2 χρόνια.

Στην μακρά δημοσιογαφική μου πορεία, δεν στάθηκα ποτέ στα νούμερα της αναγνωσιμότητας, της τηλεθέασης και της ακρόασης, που πάντα ήταν γενναιόδωρα σε μένα. Δεν θα σταθώ ούτε τώρα, με την έννοια ότι έχω δει πολλούς και πολλές, στα ψηλά να παίρνει ο νους τους πολλήν αέρα.

Θα σταθώ, όμως, με ένα χαμόγελο πελώριο, για να πω σε όλους και όλες εσάς που επισκεφθήκατε αυτό το ιστολόγιο, ένα μεγάλο "ευχαριστώ".

Χρήστος

ΑΠΑΙΧΤΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ!

Σε μία δική του εκδοχή του I Will Survive της Γκλόρια Γκέϊνορ, με δικούς του στίχους υπό τον ακριβή τίτλο "Θα Επιζήσω", και σε τουρκικο δίσκο, που αποδίδει το τραγούδι ως Babaska biri. Απολαύστε το!

Η ΡΙΤΑ ΕΧΕΙ ΠΥΡΕΤΟ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ...

"παραμένει ζωντανή" (Stayin' Alive), ... και κοιτάξτε να δείτε πόσο υπέροχα χορεύει. Ανέκαθεν χόρευε έτσι. Απλώς η σύγχρονη τεχνολογία μας βοηθά, όχι απλώς να φανταστούμε, αλλά και να απολαύσουμε οπτικά το πώς θα χόρευε σήμερα, με άλλη μουσική, αλλά με την ίδια πάντα χάρη και ομορφιά. Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΙΚΕΣ ΜΠΟΥΚΑΛΕΣ


Πριν λίγες μέρες έλαβα από καλή μου φίλη ένα e-mail το οποίο, όπως έμαθα εκ των υστερων, έχει κάνει τον γύρο του κόσμου, όπως λέμε. Αναφέρεται στους κινδύνους που, όπως λέει, αντιμετωπίζει άμεσα ο άνθρωπος ο οποίος θα πιεί εμφιαλωμένο νερό από πλαστικό μποκάλι που έχει αφήσει στο κάθισμα του αυτοκινήτου του, ή έχει βάλει στην κατάψυξη, και άλλα πολλά. Είμαι βέβαιος ότι η φίλη μου, όπως και πολλύς κόσμος, έστειλε αυτό το μέιλ καλοπροαίρετα, πιστεύοντας ότι όσα αναφέρονται σε αυτό είναι αληθή. Όμως, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές με αυτά τα chain-mails, τα οποία "αναμεταδίδονται" χωρίς όι περισσότεροι από τους αποστολείς τους να μπουν στον κόπο να ελέγξουν τις πληροφορίες - κάτι που είναι πολύ εύκολο πια στο Ίντερνετ, αρκεί να ξέρεις να βρίσκεις και να ξεχωρίζεις τους αξιόπιστους ιστότοπους από τους αναξιόπιστους.

Λοιπόν, όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα, έψαξα στο site του Cancer Research UK (http://www.cancerresearchuk.org/), που ειναι ο μεγαλύτερος φιλανθρωπικός οργανισμνός στον κόσμο, αφοσιωμένος στην κατανίκηση του καρκίνου του μαστού μέσω επιστημονικής έρευνας. Και κατέφυγα σε αυτό το συγκεκεριμένο site, γιατί τα chain-mails που σαρώνουν το Διαδίκτυο αναφέρονται σε περιπτώσεις γυναικών, διάσημων και όχι, που ισχυρίζονται ότι έπαθαν καρκίνο του μαστού εξ αιτίας των διοξεινών που εμπεριέχονται στο πλαστικό των φιαλών απ' όπου πίνουμε νερό.

Ιδού, λοιπόν, τι λέει για το επίμαχο αυτό θέμα:

 

Thursday, July 5, 2012

Ο ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ("ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΚΗ ΕΝΝΟΙΑ", ΛΕΕΙ...) ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ!

Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δημήτρης Χριστόφιας, γέννημα-θρέμμα του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ που ανέκαθε είχε πρόβλημα με ό,τι ελληνικό είναι, και υπάρχει στη Κύπρο, πολλές φορές ακόμα και με τη γλώσσα, ομιλεί εδώ στο Ευρωπαικό Κονοβούλιο, και κατακεραυνώνει τη χώρα που έπαιξε ίσως τον σημαντικότερο ρόλο για να μπορεί εκείνος, ώς αρχηγός κράτους της Ε.Ε., να μιλάει εκεί μέσα. Ας μην συνεχίσουμε παρακάτω τη κουβέντα. Εκείνο που χρειάζεται τώρα, είναι ενότητα όλου του Ελληνισμού. Και τέτοιες ... ρεαλιστικές διαπιστώσεις του απερχόμενου προέδρου της Κύπρου δεν βοηθούν καθόλου.

Το βιντεάκι που ακολουθεί, μας το επισήμανε ο αναγνωστης μας Παναγιώτης Βλάχος.


 

Tuesday, July 3, 2012

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ: Jim Morrison ...σαν σήμερα πριν από 41 χρόνια παρέμεινε για πάντα 28.

Σαν σήμερα, 3 Ιουλίου 1971, έφυγε από τη ζωή αυτή ο Αμερικανός μουσικός, κορυφαίος τραγουδιστής του ρόκ συγκροτήματος των Doors, Τζιμ Μόρισον. Ήταν μόλις 27 ετών, και ο θάνατός του επήλθε στο Παρίσι από υπερβολική δόση ηρωίνης. Αντί μνημόσυνου, το παρακάτω σημείωμα, που έλαβα από την φίλη μου Γεωργία Μ.:


Η λέξη “δαίμων” δεν έχει καμία σχέση όπως την ξέρουμε εμείς σήμερα (οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν Διάβολο). “Δαίμων” ήταν αρχικά η θεότητα που μοίραζε, κατένειμε την μοίρα (δαίομαι = μοιράζω) και μετά ονομαζόταν οποιαδήποτε θεότητα στην οποία αποδίδονταν τιμές.
“Δαίμων εαυτού” ονομαζόταν η θεότητα-προστάτης που ζούσε μέσα σε κάθε άνθρωπο από τη γέννηση έως το θάνατό του και φρόντιζε για την προσωπική εξέλιξη κι ευημερία, κάτι σαν το αντίστοιχο σημερινό χριστιανικό “Φύλακας-άγγελος”, αποτελώντας κατά κάποιο τρόπο ένα “δίαυλο” μεταξύ του κόσμου των θνητών και του κόσμου των θεών.
“Πράττω κατά τον δαίμονα εαυτού” ουσιαστικά σημαίνει “πράττω σύμφωνα με αυτό που η συνείδησή μου θεωρεί σωστό”, αδιαφορώντας ίσως για το τι θα πουν οι άλλοι και είναι μια στάση ζωής που υιοθέτησαν και επιδοκίμασαν οι Στωικοί φιλόσοφοι.

Έτσι λοιπόν, η φράση “Κατά τον δαίμονα εαυτού” γράφτηκε από τους συγγενείς του Jim Morrison στον τάφο του, εννοώντας ότι ο τραγουδιστής των Doors έπραττε στη συντομη ζωή του πάντα σύμφωνα με ό,τι υπαγόρευε η συνείδησή του, ο “προσωπικός του θεός”, κι όχι σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας.

ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ ΜΕ ΦΑΡΜΑΚΑ

Η μεγάλη, πολυεθνική φαρμακευτική εταιρεία GlaxoSmithKline (GSK), συμφώνησε να πληρώσει αποζημίωση ύψους 3 δισεκατομμυρίων δολλαρίων, στον μεγαλύτερο εξωδικαστικό διακανονισμό υπόθεσης απάτης στον τομέα της υγείας στην Αμερική.

Ο φαρμακευτικός γίγαντας θα παραδεχτεί την ενοχή του όσον αφορά την προώθηση δύο φαρμάκων για μη εγκεκριμένες χρήσεις, καθως και για το ότι δεν προσκόμισε στην Αρχή Τροφίμων και Φαρμάκων της Αμερικής (γνωστή με τα αρχικά FDA), τις απαιτούμενες πληροφορίες για την ασφάλεια ενός φαρμάκου για τον διαβήτη.

Sunday, July 1, 2012

ΤΟ ΑΒΑΣΤΑΧΤΟ ΦΟΡΤΙΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Ο νέος Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης...
Η Κύπρος έχει από σήμερα, 1 Ιουλίου 2012, και για τους επόμενους 6 μήνες, την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι η πρώτη χώρα που αναλαμβάνει αυτό το αξίωμα, ευρισκόμενη η ίδια σε δεινή οικονομική κατάσταση, έχουσα ως πρώτιστο καθήκον της να ηγηθεί της προσπάθειεας εξόδου της Ευρώπης από την βαθιά οικονομική της κρίση. Η Κύπρος, που είναι η 5η χώρα της Ευρωζώνης που έχει προσφύγει στον Μηχανισμό Στήριξης των Βρυξελλών, θα είναι στην ουσία η πρώτη προεδρεύουσα χώρα που θα διαπραγματευτεί, από την μεριά της Ε.Ε., και τους όρους της δικής της οικονομικής στήριξης.

Η σημερινή μέρα αναμενόταν να κάνει υπερήφανους τους κατοίκους του νησιού. Έτσι όπως ήρθαν, όμως, τα πράγματα, είναι παγωμένοι και ντροπιασμένοι.

ΔΥΟ ΙΑΤΡΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΗΡΑΝ ΠΟΤΕ ΛΕΦΤΑ

Είναι οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός, οι Ρωμαίοι, ονομαζόμενοι και Ανάργυροι, ακριβώς εκ του γεγονότος ότι εξάσκησαν όλη τη ζωή τους την ιατρική, όχι όμως ως επικερδές επάγγελμα, αλλά μόνο ως συνεισφορά και βοήθεια προς κάθε συνάνθρωπό τους, πλούσιο ή φτωχό, πιστό ή άπιστο.

Ήσαν αδέρφια. Σπούδασαν και εξάσκησαν μαζί την ιατρική. Χρήματα δεν δέχτηκαν ποτέ από κανέναν. Ακόμα κι όταν ο ασθενής ήταν πλούσιος και τους προέτρεπε πιεστικά να δεχτούν τα λεφτά του, εκείνοι του σημείωναν το όνομα ενός άλλου, φτωχού ασθενούς και τον προέτρεπαν να δώσει σε αυτόν την αμοιβή τους.


Από τον συναξαριστή, διαβάζουμε:

"Ο Θεός ευλόγησε την ιατρική τους και με θαυματουργή δύναμη. Αυτό, όμως, κίνησε τον φθόνο των άλλων ιατρών (σ.σ.: έτσι δεν συμβαίνει και σήμερα από τους μή ικανούς εναντίον των πιο ικανών;), με πρώτο τον δάσκαλό τους, που τους μισούσε επιπλέον, διότι αυτοί ήσαν Χριστιανοί. Κάποια μέρα, λοιπόν, ενώ μάζευαν θεραπευτικά βότανα, τους δολοφόνησαν, αφού τους έσπρωξαν με ορμή στον γκρεμό".



Ο Νορβηγός ζογκλέρ*

  Στο τρένο, Παρασκευή κατά τις 11.30 το πρωί, από Κηφισιά-Μοναστηράκι. Ως το Ηράκλειο είχε γεμίσει το βαγόνι μας. «Ποιοι είμαστε;», θα αναρ...